Dom Armena Lodevijka.

Dziewczyna idąc ze strony plaży musiała przejść przez alejkę, którą zdobiły niesamowite domy. Korciło ją niesamowicie, żeby zajrzeć do jednego z nich, aż w końcu zatrzymała się wlepiając wzrok w biały budynek. Przygryzła wargę. Jej stan niespecjalnie pozwalał jej na jakiekolwiek rabunki. Zawahała się i weszła w jakąś alejkę, od której przeskoczyła przez płot na posiadłość. Podeszła do jednego z okien, sprawdzając wpierw czy to nie jest otwarte. Kiedy jednak wyszło nie na jej rękę zamachnęła się porządnie i wybiła szybę plecakiem.

Dziewczyna westchnęła pod nosem i odwróciła się na pięcie. Ma teraz tak po prostu zrezygnować? Leniwym krokiem ruszyła do furtki. Noc w areszcie? I to było lepsze od mroźnej nocy w parku.No ale tam nie dają kiśli.

-gazety roznoszę - prychnęła i wskazała kiwnięciem głowy na pogniecioną prasę pod drzwiami. Uśmiechnęła się do jednego z ochroniarzy milusio, powstrzymując się od napadu kaszlu.

Dziewczyna westchnęła w duchu. I po co się tu z takim kłócić.
-Mhym- mruknęła ziewając i wyszła po za ogrodzenie, całkowicie ignorując ochroniarzy. Ruszyła chodnikiem wzdłuż ulicy.

Podszedłem pod dom.
Zacząłem rozmawiać z jednym z ochroniarzy.
Nagle zobaczyliśmy, że drugi biegnie za dziewczyną i łapie ją za ręke.
- Nigdzie nie pójdziesz!

Spojrzała wpierw na swoją rękę, po czym na jego dłoń.
-Jak mnie zboczeńcu nie puścisz to nie ręczę za siebie - burknęła i odchyliła lekko głowę w bok, kaszlnąć. Zakryła usta dłonią.

Zmieszał się, jednak szybko opamiętał.
Złapał ją za drugą rękę i już miał zakuć gdy,
- Puśćcie ją. - Powiedziałem.
Podszedłem do niej i powiedziałem - Masz u mnie dług. Mały, ale dług. - Westchnąłem i kazałem ochroniarzom odjechać, dziękując za szybką reakcję.
- Ale następnym razem nie będę miły. - Rzuciłem.
Stojąc jeszcze na dworzu wykonałem telefon.

Zmierzyła go drwiącym wzrokiem. Ten człowiek właśnie pozbył ją lokum na całą noc!
Plunęła mu w podzięce na buty.

Zdzieliłem ją z "liścia" w policzek.
Policzek się chyba lekko "zarumienił", przynajmniej tak mi się wydawało.
W końcu mam dość dużą łapę.

Dziewczyna warknęła coś ostro i poniosła na niego zirytowany wzrok, przykładając dłoń do policzka, który nie dość, że piekł z zimna to jeszcze i z bólu. Co za bezczelność.Bić młodą dziewczynę.
-Frajer - syknęła, odwracając się na pięcie. Rozejrzała się po domach, teraz już musi lepiej uważać. Kolejna konfrontacja z ochroną nie specjalnie ją bawiła.

- Dziwka. - Rzuciłem i ruszyłem w stronę domu.
Myślałem nad tym, czym załatać do jutra dziurę po szybie...

-dziwka? - wypaliła odwracając się do niego.Chrząknęła,mrużąc powieki. Co za typ. Już miała sięgnąć za pasek, kiedy stwierdziła, że przynajmniej jedna osoba nie musi wiedzieć, że nosi przy sobie broń. Zagryzła zęby, klnąc na niego w duchu.

Zignorowałem ją i wszedłem do domu.
Zawiesiłem jakimś cudem kołdrę nad tym oknem, żeby przynajmniej nie wiało chłodem.
Jakby ktoś chciał wejść to i tak zapiszczałby alarm.

Dziewczyna gotując się w duchu, zagryzła sine wargi. Odwróciła się na pięcie. Jeszcze tutaj przyjdzie, nie zważając na ten jego cholerny alarm, który da się prędzej czy później rozpracować. Ruszyła chodnikiem.

Zamknąłem drzwi na klucz,
kazałem krążyć jednemu facetowi koło domu i w razie czego dzwonić i poszedłem stąd.
W ogóle to muszę chyba kupić sobie jakiś samochód.

Rukia szła spokojnie chodnikiem, zerkając co jakiś czas na włóczącą się Demonę. Wskazała kiwnięciem głowy na dom.
-Całkiem, całkiem - mruknęła spokojnie.

Wróciłem do domu. W tym mieście jest nudno jak na... pustyni.

Rozsiadłem się na kanapie i oglądałem telewizję.
W sumie to jeszcze nawet nie rozmawiałem ze swoim "przełożonym".

Przyjrzała się domowi opierając o furtkę. Potrzebowała chwili czasu by odsapnąć.
- Hm, nawet. - Zauważyła nikłe światło.
- Wygląda na to, że właściciel jest w domu

Wzruszyła ramionami w odpowiedzi i przeciągnęła się leniwie.Rozejrzała się w około, zatrzymując po chwili znów swój wzrok na jednym z okien.

Zapaliłem papierosa.
Palę już od 20 lat, i nie mam jeszcze raka.
Za to ludzie, którzy palili krócej albo w ogóle umierali na niego.
To chore. Ale dziękuję za to Bogu, i przepraszam.

Otworzyła furtkę i po chwili znalazła się w ogrodzie.