Ogród.

Za domem-willą rozciągał się wielki ogród, pełen dużych drzew, krzaków, stawików i oczek, nie zapominając o korcie do tenisa i małej budce dla ogrodnika.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ostatkiem sił przyczłapałem pod dom. Furtka była otwarta, widocznie ogrodnik musiał być. Wszedłem na teren posiadłości. Nie miałem kluczy do domu.
- Coraz lepiej, z minuty na minutę. - Znów syknąłem z bólu. Poszedłem za dom. Usiadłem na tarasie, na którym nie było aż tak przeraźliwie zimno, dla kogoś w samym przetartym garniturze.
Nie mogłem się skupić. Nie pamiętał nic z wczorajszej nocy. Wyprostowałem nogę i zacząłem przyglądać się ranie w nodze. Miałem kolano obwiązane bandażem. Zdjąłem go lekko. Rana po kuli. Moja twarz musiała wtedy nabrać naprawdę dziwnego wyrazu. Nie pamiętałem strzelaniny? Albo naprawdę się wstawiłem, albo ktoś mnie mocno trzepnął w głowę.

Byłem na tyle zmęczony, że sam nie wiedziałem, kiedy zamknęły mi się oczy.

Co jak co ale nie zamierzała wchodzić drzwiami frontowymi. Chciała wpaść od tak niespodziewanie, sprawdzić czy będzie pewna osoba. Ostatnim razem nie udało jej się nawet pożegnać przed dłuższą podróżą. Skradając się weszła niepostrzeżenie na teren ogrodu. Trochę ją dziwił brak ochrony, i ze wszystko idzie jak po maśle. Przystanęła i rozejrzała się w oddali zauważyła jakąś ciemną "plamę" na tarasie. Jednakże przez padający śnieg ciężko było jej dostrzec dokładnie co to bądź kto to.

Przewróciłem się na drugi bok. A raczej spadłem z krzesła na bolące kolano.

Krzyknąłem z bólu. Walnąłem się głową w ścianę.

"To nie jest najwyraźniej mój dzień..."

Spróbowałem wstać, jednak poślizgnąłem się na zamarzniętej wodzie i spadłem z tarasu wprost na ziemię.

Spojrzałem w lewo i coś zobaczyłem leżąc na ziemi. Nie mam sił, aby się podnieść.

Patrzyła na to wszystko bynajmniej zaskoczona, podeszła bliżej i kucnęła obok leżącego na ziemi człowieka. Szturchnęła go lekko chcąc się upewnić czy jeszcze żyje.

Spojrzałem się na dziewczynę. Jest dość ciemno, więc nie zobaczyłem twarzy, jedynie przypiętego do paska glock'a.

- Ładna rzecz. - Przewróciłem oczami. - Pani wybaczy, że taki niedysponowany jestem, ale... - Przerwałem w połowie. - Kim pani jest? - Zamknąłem oczy. Nie miałem siły mieć ich otworzonych. Śmieszne.

- Fabian porozmawiamy w środku, to miejsce nie jest odpowiednie - starała się go jakoś podnieść.

- Fabian? - Zamyśliłem się, wstałem przy pomocy dziewczyny. Jednak po chwili upadłem na kolana. Ponownie syknąłem z bólu, ponownie wstałem.

- A gdzie porozmawiamy, dziewczynko?

Przemknęło jej przez myśl, że znów mógł stracić pamięć. W co on znowu się wpakował...
- W twoim domu.. - przestrzeliła zamek i kopniakiem otworzyła drzwi. Poprowadziła go do salonu.

Dziewczyna zwinnie przelazła przez płot, patrząc na coś co niegdyś mogło być niezłą chatą. Mruknęła coś pod nosem, przynajmniej w środku nie powinno tak wiać. Ruszyła leniwie w stronę jakiś drzwi, czy też okna.

ale rudera,
pewnie Dem już o tym miejscu zapomniała - przelazł bez problemów przez płot i udał się przez piwnice do domu

Tak jak było przepowiedziene.

Przyjechałem tutaj w dużym czarnym samochodzie. Bynajmniej ja prowadziłem.
Nie mam nawet prawa jazdy.
Wysiadło z niego 6 ludzi, plus ja.

Ustawiłem dwóch zaraz przy domu, dwóch przy bramie, a ostatnich dwóm kazałem patrolować cały teren posiadłości.

Byli to mężczyźni dobrze zbudowani, jednak nie "ludzie" w stylu Tysona, którzy mogliby odgryźć ci ucho.
Byli zwykłymi Templarsowymi ochroniarzami.
Wyposażeni w pistolet i jakiś pistolet maszynowy, znający się (czysto teoretycznie) na "walcę wręcz" czy "bronią białą", ubrani w stylowe garnitury i z działająca komunikacją między nimi byli ochroniarzami wręcz idealnymi, przynajmniej dla starego domu byłego szefa Templarsów.

Poklepałem jednego po ramieniu z głupim uśmiechem na ustach (był ode mnie o głowę wyższy, musiało to naprawdę głupio wyglądać) i poszedłem sobie stąd.

Przyszła w to miejsce i od razu w oczy rzuciła jej się ciężarówka.
- Quim się postarał -mruknęła do siebie, przechodząc przez ogród. Wymieniła jeszcze parę zdań z tutejszymi ochroniarzami i oparła się o wóz. Zerknęła jeszcze na śpiącego kierowcę w środku. Chrząknęła cicho i zadzwoniła do Quim'a.

Podszedłem tutaj wolnym krokiem, ssąc chuck... lizaka o smaku truskawkowym.
Podszedłem do Demony, patrząc się na swoje buty.

Chrząknąłem cicho.

Rozmawiała z ochroniarzem, każąc mu przynieść parę rzeczy z willi. Przytaknął głową i ruszył w kierunku domu.
Odwróciła się do Quim'a gdy ten się zjawił.
- Zamierzam... nie, naszym zadaniem będzie przejąć towar - powiedziała patrząc na niego.

Podrapałem się po głowie.
Wyjąłem lizaka z buzi.
- Co? - Zrobiłem kółko oczami.
- Dobra. Zabierajmy się do roboty. - Powiedziałem i oparłem się o ciężarówkę.
- Rozkazuj.

Ochroniarz przyniósł reklamówkę z domu, wzięła to od niego i otworzyła drzwiczki samochodu. Zajmując miejsce pasażera.
- Naszym celem jest hangar w porcie, jutro przypływa statek, który ma zabrać sprzęt elektroniczny. Skąd o tym wiem? Osobiście przesiedziałam cały dzień w porcie obserwując poczynania ludności, dowiadując się tego i owego. Dzisiaj jest jedyna okazja.
Zapięła pasy i szturchnęła kierowcę budząc go.

Zmrużyłem oczy.
- Powinnaś sobie poradzić. - Zrobiłem parę kroków w tył.
- Sprzęt elektroniczny. - Prychnąłem. Zrobiłem parę kroków do przodu.

- Przydasz się do załadunku towaru na ciężarówkę - mruknęła.
- A teraz nie marudź tylko wsiadaj - burknęła patrząc na niego uważnie.

Zacząłem coś mamrotać pod nosem i wdrapałem się do ciężarówki.

Pogmerała chwilę w reklamówce i rzuciła w niego czarną szmatą, bynajmniej tak to wyglądało na pierwszy rzut oka.
- Załóż kominiarkę, no chyba, ze wolisz paradować twarzą przed kamerami.
Przeczesała palcami włosy.
- Hm, a broń ze sobą masz?

To już było za dużo.
- Żartujesz sobie, tak? - Rzuciłem w nią kominiarką.
- My, Templarsi mamy zasady. Dlatego nie jesteśmy zielonowcami czy innymi ciotami. - Oburzony wyszedłem z ciężarówki i poszedłem stąd.

Przygryzła wargę i przymknęła oczy licząc w myślach by się uspokoić.
999, 998, 997, 996, 995...
Od początku mogła się sama tym zająć. Potarła ręka czoło rozmyślając gorączkowo. Cóż, jeszcze nie wszystko stracone.
- Akcja przesunięta na wieczór -warknęła wyskakując z auta.
Jak ma działać w pojedynkę, to chociaż pod osłona nocy. Wsadziła ręce do kieszeni płaszcza i opuściła to miejsce.

~~~
Przyszła tak jak zapowiedziała. Bez słowa wsiadła do ciężarówki. Kazała ruszyć mężczyźnie do portu.
Po chwili odjechali.

Ciągle w okularach, ciągle podparty na lasce.
Oparłem się o furgonetkę i zacząłem wymachiwać laską.
Rozmawiałem z nadzorcą "budowy".
Wszcząłem wielki remot, w sumie przebudowę willi.

Wyjąłem komórkę i zadzwoniłem do Demony.