Pokój #7

Poruszyłem lekko głową.
Ból przeszył moją głowę.
Spojrzałem na zegar naścienny. Albo minęły tylko dwie godziny, być może dzień czy dwa. Albo trzynaście lat. Niezbadane są wyroki... nie mogę powiedzieć "boskie", gdyż przeczyłoby to z moimi przekonaniami. Ale to utarte powiedzenie, wtarło się już raczej w kulturę, jest bardziej świeckie, niż religijne. Dziwne, acz prawdziwe.
Głowa cholernie mnie bolała. Walnąłem się przy upadaniu, to pewne. Duży guz.
Za to nie czułem w ogóle bólu w klatce piersiowej. Badge save the Alex!
Lekarze świetnie się spisali, a niedoszły morderca miał zły dzień.
Wstałem. Na krześle leżały moje ubrania, więc ktoś zadbał o mnie. Dziwne, nie mam zbyt wielu przyjaciół. Ani rodziny w tym mieście.
Praktycznie żadnych przyjaciół. Takie momenty świetnie nam to uświadamiają. Ale to nie był moment na rozmyślania filozoficzne.
Przebrałem się i wyszedłem z pokoju. Podpisałem wypis i opuściłem szpital.