Brazen Bridge

Długi mosiężny most, który nie do końca znajdował się w parku, ale łączył jego wschodnią część z resztą miasta, która była odcięta przez przecinającą miasto rzekę.
Niektórzy zwali go także "nachalnym".

Ten pistolet... ważył całkiem dużo w tym momencie. Umieściłem w nim chyba wszystkie wyrzuty sumienia, cały mój moralny garb, który rósł mi na mojej duszy poprzez tyle lat. To teraz nadszedł ten czas? Chciałem płakać, ale głupio się uśmiechałem, gdy wiatr lekko rozwiewał moje włosy. Wciągałem go głęboko w płuca i miałem to dziwne wrażenie, że czuję go ostatni raz.
Bez testamentu. Bo i dla kogo? Długopis spocił się w mojej dłoni stając się niemiłym w dotyku śliskim narzędziem do kreślenia krzywych liter na pogiętym papierze. Tak nie mógł wyglądać mój ostatni list do Niej, nie zostawiłem więc nic.
Tyle pogrzebanych marzeń w tym mieście. Taki padół. Ten świat. Zmarnowałem.
Nogi majtały mi w powietrzu, nawet nie chciało mi się wstać. Z tej pozycji ludzie w przejeżdżających samochodach, jaskrawo oświetlających most swoimi lampami nie mogli mnie dostrzec bez zatrzymania się. Przyglądałem się mojemu wiernemu Deaglowi. Użyłem go za dużo, użyłem go za mało. Puknąłem się nim lekko w głowę. Zrobiło mi się trochę zimno, siedziałem tylko w białym podkoszulku, który był lekko przepocony i przemoknięty od kapiącego deszczu, który rozbijał się kropelkami na moim czole, wprowadzając moje ciało w pewien nieprzyjemny stan osłupienia.
Mogłaby mnie tutaj znaleźć, znów. To byłoby takie piękne zakończenie, takie piękne rozpoczęcie, takie piękne cokolwiek.
Mogłaby mnie w końcu nie znajdować, to musi się tak skończyć, ostatni raz.

Jeszcze niedawno wszystko było pokryte grubą warstwą białego puchu. Przechadzała się swoją ulubioną alejką w parku, zatrzymała się niedaleko stawu. Śledziła przez chwile wzrokiem dryfujące na nim warstwy cienkiego lodu.
- Powoli nadchodzi wiosna... symbolizująca nadzieje, rozkwit.
Szepnęła bezgłośnie do siebie.
Postąpiła parę kroków do przodu, zatrzymując się na rozwidleniu. Zawsze szła tą samą ścieżką prowadzącą do...no właśnie, nie potrafiła nawet nazwać tamtego miejsca domem. Traktowała to jako bezpieczną przystań. Do czasu.
Wiosna.
Przebudzenie.
Odetchnęła, przymknęła oczy na chwilę wsłuchując się w ciche pohukiwanie sowy które napływało z oddali. Przez chwilę wydawałoby się jakby słyszała w tym słowa
"Pójdź...Pójdź..."
Przeczesała palcami włosy, po czym wsadziła ręce do kieszeni i skręciła w drogę prowadzącą na wschód.
Koniec stagnacji.
Myślała że znała każdy zakątek tego miasta. Ale po raz pierwszy szła alejką otoczoną zewsząd po bokach drzewami. Zauważyła niewielką tabliczkę przypiętą do kory. Napis głosił aleja dębowa.
Dobrze, że postawiono tu lampy dające delikatne ciepłe światło, sprawiając tym samym wrażenie przytulnego zakątka. Dobrych paręnaście minut żółwim tempem zajęło jej przejście tego okazałego miejsca. Uwagę przykuła wielka stalowa konstrukcja mocno kontrastująca z widokiem za jej plecami.
Natura i cywilizacja ukazująca harmonię.
Z jednej strony przejeżdżające po moście samochody z drugiej płynąca wartkim strumieniem rzeka.
Znowu to pohukiwanie sowy tym razem bliższe i wyraźniejsze, w pierwszym odruchu wydało jej się to lekko przerażające. Tak jakby obserwowała i śledziła jej drogę.
- To co mnie czeka na końcu?
Pytanie na, które nie usłyszała odpowiedzi. Tego się można było spodziewać, wielka zagadka. Nie jest jeszcze za późno by zawrócić, tylko po co? Brnęła dalej, ku swojemu przeznaczeniu.
Zatrzymała się parę metrów od osoby nieadekwatnie ubranej do pogody. Zmokłej i najprawdopodobniej przemarzniętej. Najzupełniej w świecie po prostu przeszłaby obojętnie obok tego nieznanego osobnika.
Coś nią tknęło, jakieś dziwne przeczucie. Podeszła do niego. Siedział plecami do niej zwrócony, nie widziała jego twarzy.
Pochyliła się lekko i delikatnie położyła rękę na jego ramieniu.

- Całkiem długo ci to zabrało. Cały przemokłem. - Powiedziałem i kichnąłem głośno.
Poznałem tę dłoń, ten zapach, ten charakterystyczny szelest unoszący się spod stóp. O tak, tego się nie dało podrobić, a ja znałem ją na tyle długo, że byłem w stanie poznać go od razu, bez najmniejszych problemów. Tylko z nią tak było. Ktoś prostolinijny mógłby powiedzieć, że to dlatego, że wiele dla mnie znaczy i... może dlatego, że czuję. Coś. Do niej. Pierwszy raz od wielu lat poczułem w sobie coś w momencie kiedy dane było mi ją poznać. Ale, w dziecinny sposób, wmawiałem sobie, że ja nie jestem stworzony do niczego.
Broń odpływała wraz ze strumieniem wody. Ostatnia część mnie utonęła.
Odwróciłem głowę i spojrzałem się na nią, trochę dygotałem.

Popatrzyła na niego zaskoczona.
- Widocznie poczta nie doniosła zaproszenia na randkę w ciemno na czas. Ale mogłeś się chociaż bardziej stosownie ubrać.
Kucnęła przy nim obejmując rękoma kolana.

- Liczyłem na twój kobiecy instynkt. I najwyraźniej się nie zawiodłem, ale liczyłem na lepszy czas. - Siliłem się na żarty, ale z powodu zgrzytających zębów i odczuć tak ambiwalentnych jak stosunki... Tak, złapałem się po raz kolejny na tym, że odbiegałem od pierwszej myśli i skupiałem się na kolejnej idei, tworząc prawdziwy ciąg myślowy, który jednak mimo swojej niesamowitości wybijał mnie z rytmu i nie przez chwilę nie mogłem wrócić do tego o o czym myślałem "pierwotnie", a dokładnie przed sekundą, oczy uciekały mi w górę i resetowałem się. Nie byłem w stanie wymyślić żadnej inteligentnej riposty, więc stwierdziłem, że będę mówił prawdę.
- Kończę z tamtym sobą. Przynajmniej na teraz. Garnitur to część tamtego ja. Przynajmniej na wtedy. - Mówiłem w przestrzeń, nie patrzyłem się teraz na nią, patrząc na jej nogi nie mógłbym się skupić.
Tamten ja to nadal ja.

- Taa, rzucisz wszystko w diabły otworzysz własną cukiernię i będziesz piastował kierownicze stanowisko.
Podniosła się energicznie ściągając własny płaszcz. Okryła go nim.
- Zmiany są korzystne ale to nie takie proste mając za sobą taką przeszłość.
Oparła się plecami o poręcz.

- Zawszę mogę zostać świadkiem koronnym. - Kiwnąłem głową w podziękowaniu za płaszcz, ale był dość kusy, więc trudno było mi się nim opatulić. Wstałem razem z nią, ale nie tak energicznie jak ona, wolno, strzelały mi kości w kolanach.
- Starość mnie dopada powoli, dlatego czas zmienić branżę. Przewartościowałem wszystko co do tej pory robiłem, sądziłem, myślałem. Dopadła mnie choroba zwaną moralnością, kac, kac moralny, to takie dobre określenie. - Mówiłem, ale lekko szczękałem zębami, próbowałem to powstrzymać, przełykałem wtedy ślinę i nie mówiłem nic przez chwilę.
- Sabotowałem sam siebie, tak nie mogło być dłużej.

- To jaki jest twój następny cel? Tylko mi nie mów, że jeszcze nad tym nie myślałeś.
Skrzyżowała ręce na klatce piersiowej obserwując go uważnie.
- Swoją drogą, jeśli już chcesz coś zmieniać to na wpół żywy tego nie uczynisz.
Warknęła sugerując mu, że to nie był najlepszy pomysł siedząc tu kij wie jak długo i marznąć. Zdenerwowała ją lekko ta jego lekkomyślność.

- W takim razie poprowadź mnie. Ja już nie jestem mózgiem. - Wbiłem w nią wzrok. Starałem się, żeby to był przeszywający wzrok, ale jedyne co mi się udało to wzrok przygnębionego kota, który nie wie, czy chce mu się jeść, czy pić.