Sypialnia

- Tak, tak. Ten. Możesz?
Zrobił ładne oczka w jej stronę.

-A sam nie potrafisz? - zapytała znudzona, szukając wzrokiem ostryż narzędzi, które mogł by mu się przydać, żeby ją wysłać poza ten piękny świat. Chociaż właściwie i tak ma jego broń.

- Ciekawe jak. Ręce mam uwięzione. Nie widzisz? No daj spokój. Nie daj się prosić.

Skrzywiła się, wkładając spokojnie kluczyk w zamek kajdanek. Przekręciła raz. Jedna ręka wolna. Wsunęła mu w dłoń klucz i odeszła od łóżka,łapiąc za plecak.

Chłopak przekręcił kluczyk w kajdankach i uwolnił przeguby.
- Wolność. A teraz, pozwól, że się ubiorę.
Spojrzał na nią jednoznacznie.

Wzruszyła ramionami.
-Ktoś ci zabrania? - wyszczerzyła się doń złośliwie.

- No wiesz... hm. Czuję się lekko skrępowany. Wiem, że w końcu kiedyś tam przywykniesz do tego widoku... ZNACZY NIE TEGO! Mówię, że o widoku facetów, ale... ja jakoś nie mogę znieść twojej obecności tutaj, kiedy jestem.... no... nagi.

Wzruszyła ramionami.
-Boże, dobra, dobra. Już sobie idę - powiedziała i wydreptała z pokoju, zamykając za sobą drzwi.

Facet podniósł się z łóżka i zaczął zbierać rzeczy z podłogi. Stwierdził jednak, że chyba ubierze czyste ubrania, więc rzucił stare w kąt. Zniknął w swojej dobudowanej do pokoju łazience. Słychać było szum wody z prysznica. I śpiew.

****

Ubrany, odświeżony, umyty i ogólnie zadowolony z życia, wyszedł z pokoju i opuścił posiadłość.

Micos wszedł do sypialni, przebrał się w piżamę i położył się do łóżka.

Otworzył rano. Spojrzał na zegarek ścienny i mruknął coś o nieludzkiej porze dnia. Podniósł się z łóżka, wziął prysznic, ubrał w czarną koszulę, jakieś jeansowe spodnie i wyszedł z domu, odjeżdżając z piskiem opon.

Rukia wpadła do pokoju i rozejrzała się. Oho, szczęście jej sprzyja. Zamknęła za sobą bezdźwięcznie drzwi i rozejrzała się z uśmieszkiem na twarzy. Podlazła do szafki nocnej, ciekawsko otwierając ją. Zaczęła przeglądać wszelakie duperele. A nóż trafi na coś ciekawego.

Do środka wpadła pokojówka, która na jej widok zrobiła wielkie oczy.
- A panienka czego szukać? - wymruczała rozwścieczona.

-Wypad stąd głupia wiedźmo - warknęła, zrywając się z łóżka. No tak, jak nie jakiś kretyn to tania służba.
-Micos kazał mi znaleźć zegarek, sam nie miał czasu. Musiał gdzieś pilnie wyjść, więc może ty mi pokaż gdzie go położył - mruknęła już nieco spokojniej, uśmiechając się sympatycznie.

- Pan Micos zawsze ma zegarek przy sobie. Jeszcze widziałam, jak z nim wychodził Powinien, jak zwykle leżeć na komodzie, ale jak widzisz, to go nie ma - powiedziała wyraźnym amerykańskim akcentem.
Zatkała sobie szybko usta.
- Panienka natychmiast wyjść!!

-Nie nie wyjdę. - mruknęła na upartego, wywracając oczami. Jeszcze chwila i zrobi tej kobiecinie krzywdę.
-Micos wspominał też o jakiś banknotach. - powiedziała zbierając się na spokój.
-Stwierdził, że pani będzie wiedzieć gdzie są i mam się o nie zapytać - próbowała dalej.

Dziewczyna zacisnęła dłonie w pięści i przysiadła na łóżku.
-Poczekam tutaj na Micosa- uśmiechnęła się znacząco.
-Więc wyjdź z łaski swojej - dodała i przeciągnęła się leniwie.

- Ani mi się śni - mruknęła.
Po chwili do pokoju wpadł Micos, dowiedziawszy się od strażnika, gdzie szukać dziewczyny.
- Co tu się dzieje?
- Ona chciała pana okraść! - zawołała pokojówka.
- Rukia? Co masz na swoją obronę?

-JA?! - spojrzała zdziwiona na sprzątaczkę.
-Zadomowiłam się jedynie - burknęła, siadając na łóżku po turecku i mrucząc coś pod nosem o wiedźmie, stosie i lizakach.

- Chciała zegarek i pieniądze - zawołała Manuela.
- Pieniądze? Zegarek? O czym ona mówi?
Mężczyzna zmarszczył czoło i przymrużył oczy

Podniosła wzrok na sprzątaczkę i przejechała poprzecznie palcem po szyi, mrużąc powieki.
-Nie mam pojęcia - prychnęła.
-Pewnie sama dla siebie chciała wszystko zgarnąć, a teraz zgania na mnie - wzruszyła ramionami, uśmiechając się milusio.

Mężczyzna popatrzył za jej palcem, ale szybko wyzbył się grzesznych myśli. A potem znów wróciły i zniknęły. Manuela mruknęła jakieś przekleństwo po portugalsku, po czym wyszła, zamykając drzwi.
- Dobrze wiem, że to twoja sprawka. Manuela pracuje dla mojej rodziny od lat, a odkąd poznałem ciebie, zaczęły stąd znikać rzeczy. No więc? Czego tu szukałaś? Mówiłem chyba jasno, że masz się zapuszczać tylko do gościnnego i do łazienki sama, a po całej reszcie będziesz miała nianię?

Zastanowiła się przez dłużą chwilę.
-Ale ja właściwie nie wyniosłam stąd jeszcze nic - prychnęła, patrząc na niego z oburzeniem.
-A już mnie oskarżasz. Tak, tak. Wszyscy tacy sami - burczała pod nosem, krzywiąc się.

- Po prostu wiem, jakie są twoje... nawyki. Musiałem kupić teraz więcej jogurtów na przykład. Dla siebie schowałem. Twoje są w lodówce. Wiedziałem, że kiedyś prędzej czy później... przyjdziesz.