Ścieżka w lesie

Szybko obejrzałem się za siebie. Stamtąd dobiegł trzask łamanej gałązki.
Tu akurat echo nie zadziałało, a ja wyostrzyłem zmysły. Poczułem się nawet przez chwilę dumny.
I ten głos. Brzmiał śmiesznie. Jakby jakaś dziewczynka starała mówić się jak starszy pan ze swoim barytonem. Oczywiście nie brzmiało to tak do końca, bardziej melodyjnie. Ale nadal śmiesznie, nawet się uśmiechnąłem pod nosem.
Coś mi zaczęło świtać w głowie, ale nie spuściłem palca ze spustu. Podszedłem bliżej do dziewczyny, dzieliło nas może parę metrów. Trudno ocenić odległość, trzy, może dwa?
- Fabian McCarthy. - Powiedziałem pewniej.
Serce biło szybciej.
Oby to nie była jakaś dziewczyna morderca.
Bałbym się.
Gdyby nie deagle.

Uśmiechnęła się kątem ust.
- Fabianie McCarthy - wypowiedziała prawie szeptem nadając wypowiedzi złowieszczy wydźwięk.
- Nie wiesz, że to niebezpiecznie tak całkiem samu chodzić po lesie?
Nie zbliżyła się, założyła ręce na piersi krzyżując je. Mimo tak bliskiej odległości nadal nie potrafiła dostrzec jego twarzy.

Może to było oszołomienie, nie wiem.
Przez chwilę nie mogłem rozpoznać głosu.
Spuściłem broń, kiedy zrobiłem krok bliżej.
I chociaż nadal nie byłem pewny, wypowiedziałem łamanym głosem.
- Demona?

Milczała, czekając aż tylko podejdzie jeszcze bliżej.

Przełknąłem ślinę.
Zastanawiałem się, czy to ona nic nie powiedziała, czy to ja ogłuchłem z nerwów. Zacząłem nerwowo przewracać oczami i głęboko oddychać.
Dwa powody. Albo to nie Demona i jest niedobrze. Albo to Demona i jest dobrze. Oba pasują...
jeden, dwa, trzy, cztery. Spokój.
Zrobiłem krok, drugi. Stanąłem przed nią twarzą w twarz.
To raczej ona.

Kiedy zatrzymał się dosłownie kilka cali od niej. Podkosiła go obalając na ziemię i obezwładniając mu ręce.
Po paru sekundach puściła go i jakby nigdy nic usiadła mu na brzuchu.
- Mamy niebezpieczne czasy a ty taki beztroski jesteś. Niedobrze.
Powiedziała całkiem spokojnie.

Łe.

Tylko to przeleciało mi przez głowę kiedy zostałem podcięty i skrępowany.
Kiedy jednak w świetle księżyca (chmury przeszły, razem z deszczykiem, co skrzętnie zauważyłem) zobaczyłem jej twarz, uśmiechnąłem się.
Po chwili zorientowałem się, że nie mam koszulki. Ani nic, co mogłoby zakryć mój tors. Leżałem na ziemi będąc w samych spodniach. I z kaburą u boku. Pustą, deagle odleciał gdzieś na bok. Cud, że nie wypalił.
Skrępowałem się trochę. Ona chyba musiała poczuć, że dotknęła ciała.
Wyszczerzyłem się głupio.
Tylko żeby nie pytała co się stało!

Bo nie mam POJĘCIA.

W świetle księżyca dostrzegła jego zmieszanie. Przejechała delikatnie palcem po jego torsie.
- Zastanawiam się co ty tutaj robisz w negliżu z bronią u boku. Czyżbyś polował na zagubione kobiety?
Zachichotała cicho. Zatrzymała palec tuż nad pępkiem, zatoczyła nim kółko i podniosła się. Pomagając mu podnieść się z ziemi.
- Albo to twój nowy sposób na podryw. Tylko co by było gdybym okazała się dużym napalonym samcem z ogromną potrzebą rozładowania...
Ugryzła się w język.

- Zawsze miałem deagle'a, prawda? - Uśmiechnąłem się krzywo i otrzepałem się z kurzu. Chyba zaczynało się przejaśniać, chociaż trudno było nazwać to nazwać "przejaśnianiem" się... Zwłaszcza w lesie, gdzie otoczeni byliśmy zewsząd drzewami, konarami, liśćmi... Podrapałem się po głowie. Nie, definitywnie. Nie przejaśniało się. Po prostu moje oczy przyzwyczaiły się do ciemności. To ciekawe...
Przerwałem kontemplację kiedy udało mi się ją powstrzymać. Tak, musiałem użyć wszelkich sił swojego umysłu, żeby przerwać gonitwę myśli.
Spojrzałem się na Demonę.
- Może to zabrzmi głupio, ale... - Znów się podrapałem po głowie. Lekko syknąłem z bólu. Najwyraźniej podrapałem się po jakimś świeżym guzie.
- Nie mam pojęcia jak się tutaj znalazłem. - Wyszczerzyłem się głupio.

Uniosła brwi ze zdumienia.
- A to ciekawe, coraz częściej masz zaniki pamięci.
Odwróciła się do niego plecami i postąpiła parę kroków do przodu rozmyślając.
- Ale nie tylko ty masz kłopoty..
Mruknęła cicho ale w tej wszechogarniającej ciszy było wyraźnie ja slychać.

Coś do mnie mówiła, ale odzyskiwałem czystość umysłu, i...
Podbiegłem do niej, chwyciłem ją za ramię i zacząłem wygadywać, jedno po drugim, na jednym wdechu.
- Co się ze mną stało? Zanik pamięci zanikiem pamięci, ale w samych spodniach? Z bronią? W LESIE!? - Chwyciłem się za głowę.
- O boże! Zgwałcili mnie! Eksperymentowali na mnie! Może kogoś zabiłem! Może parę osób! Matko, matko! Głowa zaraz mi pęknie! - Usiadłem na ziemi.
- Co robić, co robić. - Puknąłem się otwartą dłonią w czoło i opadłem na ziemię.
Zamknąłem oczy. Na chwilę jedno uchyliłem i spojrzałem na Demonę. Zaraz je znowu zamknąłem.
Wycedziłem.
- Chyba mnie czymś nafaszerowali. Albo ja sam.

Usiadła obok niego, przytulając się do jego ramienia.
- Spokojnie, zaraz sobie wszystko wyjaśnimy. Co pamiętasz ostatnie?

- Emmm... - zamruczałem długo i głośno.
Spojrzałem na nią. Zwilżyłem usta, przełknąłem ślinę.
- Hmmmm... - Przyłożyłem palec do ust. Były zwilżone, więc wytarłem go o spodnie. - Czekaj, czekaj. Masz jakieś kłopoty? - Spojrzałem się na nią z troską i zaciekawieniem w oczach zarazem.

- Małymi bym ich nie nazwala, ale to...to może poczekać.
Spojrzała na niego uważnie.
- Trzeba się zająć tobą. Możesz do domu wrócić czy jednak nie będzie tam bezpiecznie?

- Czemu w domu miałoby nie być bezpieczn... - Umilkłem w połowie zdania. Tak, tak. Siedzę w lesie w samych spodniach. Możliwe, że w domu są jacyś ludzie. Albo obcy, którzy mnie porwali! Nie, wtedy nie byłoby ich w domu...
- Wybacz, jakoś... - Zrobiłem w palcem powietrzu kółko, obok skroni. - Nie mogę zebrać myśli. - Wstałem wolno, opierając się o Demonę. - W dodatku... kręci mi się w głowie... - Ledwo ustałem, pogibałem się, ale ustałem.
- Chodźmy do mnie. - Uśmiechnąłem się głupio. - Najwyżej tam zobaczymy co nas czeka. - Podniosłem z ziemi deagle i podałem jej rękę.

Chwyciła go delikatnie palcami obejmując jego dłoń.
- Na pewno? - Zapytała z lekkim wahaniem.

Westchnąłem przeciągle i przewróciłem oczami.
- Masz inny pomysł? Poza tym, nie chcę paradować w nocy po mieście będąc w samych spodniach. - Spojrzałem na nią.

Na słowo miasto syknęła cicho.
- Z pewnych powodów jestem zmuszona unikać miasta.
Powiedziała nie patrząc na niego.
- Las wydaje mi się bardziej bezpieczny, niż jakiekolwiek inne miejsce.

Spojrzałem na nią, przeciągle, głęboko. Trudno to zdefiniować słowami, w głowie... po prostu na nią tak spojrzałem. Oczy już wiedziały co to jest.
- Nie możemy tutaj siedzieć bez przerwy. - Mlasknąłem cicho. - Jestem głodny. I jest mi zimno. - Zauważyłem, że dreptałem mimowolnie w kółko, dlatego przystanąłem. Westchnąłem głęboko. - Coś mi świta... taki facet, w garniturze... - Spojrzałem w niebo. - A może to byłem ja? - Warknąłem na siebie. - Cholera! To idiotyczne! - Serce zaczynało mi szybciej bić. - Pamiętam! Byłem w jakimś klubie, z jakimś facetem!

- Niech ci będzie, prowadź. Może jak w drodze do domu przypomni ci się więcej.
Odpowiedziała widząc jak dreptanie w kółko pobudza go do myślenia.
- Tylko chodźmy jakąś mało uczęszczaną trasą.
Poprawiła na sobie bluzkę a czapkę nasunęła bardziej na oczy. Drgnęła lekko gdy wiatr silniej zawiał i pobliskie krzaki poruszyły się, wydając dziwny szelest.