McDonald

Przez chwilę nie dotarł do niej sens jego słów.
Współpraca z policją! To ostatnia rzecz, o której myślała. Zaraz do głowy wpadł jej wizerunek Mątwy (Montha) skrzywiła się zniesmaczona.
- Prosisz o zbyt wiele
Wyprostowała się na krześle krzyżując ramiona na piersi.
- Wiesz jakie mam zatargi z policją do tego...
Urwała zamyśliwszy się chwilę.
Przygryzła wargę.
Bóg teraz jeden wiedział co jej teraz po głowie chodzi.
Spojrzała na niego mrużąc lekko oczy.
- Współpraca z FBI odpada
Podniosła się z krzesła.
- Ale tego siedzącego tam ponuraka nie zaszkodzi poznać.
Wzięła swoje frytki i już zrobiła jeden krok do przodu ale się zatrzymała rzuciła do niego ostatnie słowa.
- A, i wracam do swojej starej profesji. Wszystko zostawiam tobie, wiem, że doskonale sobie poradzisz. Jeśli ci się to nie podoba to trudno, nie zamierzam mieć na karku całej bandy. Tylko indywidualizm wchodzi w grę.
Ruszyła dalej i przysiadła się do stolika Alexandra nie pytając o zgodę.
Oparła łokcie na stoliku, dłonie splatając pod brodą. Przyglądała mu się z uwagą.

Uśmiechnąłem się lekko.
Cóż, Demona nie sprawowała na Templarsami żadnej władzy. Był to tylko tytuł. Pusty, ale tytuł. Teraz jedynie "oficjalnie" się tego wyrzekła. W najmniej odpowiednim momencie, ale z innego punktu widzenia - najlepszym.
Nie mogłem teraz o tym zbyt długo myśleć, musiałem przerzucić swoje myśli na inne tory, na inne sprawy. Spojrzałem z uśmiechem na okno.
Uśmiech zniknął. Zamarłem. Zrobiłem wielkie oczy. Szybko odwróciłem głowę, zostawiłem niedopitą kawę, nie zważając na innych (wytrąciłem jakiegoś jegomościa z równowagi) wybiegłem tylnymi drzwiami.
Acz zachowując zasady savoir vivre.

Kontynuowałem swój posiłek. Przez wysiłek skupienia nad innymi sprawami, frytki nie zawsze wędrowały do buzi, a smaku prawie w ogóle nie czułem.
Ktoś, i coś, nie dawało mi spokoju.
Kiedy nagle podeszło inne coś.
Oparło łokcie na stoliku, splotło pod brodą (mimo wszystko komicznie, uśmiechnąłem się lekko, nie zdając sobie z tego sprawy. Za dużo myślenia o czym innym, odruchy wykonywane bezwarunkowo).
Westchnąłem. A raczej mruknąłem. Nie do końca mogę ustosunkować się, co to było. Optuję więc za westchnięcio-mruknięciem. Gdyby "coś" miało fobię długich wyrazów, mogłoby się przestraszyć.
Kolejny bezwarunkowy uśmiech.
- Demono - rzekłem wywijając frytką, bezwładnie w powietrzu - nie wiem, co Cię tu sprowadza, ale jeśli możesz mi pomóc rozwikłać niektóre zawiłości, jestem gotów przymknąć oko na niektóre sprawy. - Włożyłem, już trochę zimną frytkę do buzi, przeżułem i rzuciłem - Jesteś zamieszana w wybuch kościoła?

- Dobrze wiecie, że nie było mnie w mieście przez pewien czas. I odpowiem tak samo jak Mątwie. Nie świętowałam jeszcze swojego wielkiego powrotu.
Mówiąc to podkradła mu frytkę z paczuszki.

Zgniotłem zaraz po tym daną paczuszkę, położyłem ją starannie na tacy, równolegle z pustym papierem po hamburgerze. Wyjąłem z kieszeni gumę (winterfresh, przekaz podprogowy), wsadziłem do buzi (przegryzłem swoim własnym sposobem. Tj. w połowie złapałem zębami, językiem nadkruszając ją, po czym zamaszystym ruchem łamiąc i szybko łapiąc drugą, odpadającą część.) Westchnąłem sam do siebie podczas tych głupich rozmyśleń.
- Tak, tak. - Burknąłem, ale zrozumiale. Od początku tej rozmowy mój wzrok nie zatrzymał się na twarzy rozmówczyni na dłużej niż parę sekund. Albo miałem dojść tej twarzy, albo odciągała mnie jakaś nadprzyrodzona siła. Dziwne, jak na kogoś z pamięcią do twarzy.
- Nie jesteś. A orientujesz się co się dzieje w mieście... - nie zadałem tego pytania tonem pytającym, gdyż myślałem o czym innym.
- Coś chcesz? Bezinteresownie byś do mnie nie podeszła. - Pominąłem fakt, że być może myślała, że ją śledzę. Na pewno zauważyła, że ja wcześniej jej nie widziałem.

- Mów na mnie wyrocznia.
Rzuciła ironicznie i przeciągnęła się.
- A czy coś chce? Hm... może mi powiecie co was tak wzięło na ten kościół. Wnioskując po waszych wypowiedziach, taki incydent jednorazowo zaistniał w mieście.

Zrobiłem zniesmaczoną minę.
- Tak, to naprawdę dziwne, jak my, policjanci! - Udałem oburzenie. - Możemy interesować się takimi błahostkami, jak jeden wysadzony w powietrze kościół. Z księdzem w środku. Faktycznie, dzięki, uświadomiłaś mi, że nie ma co się przejmować. Podobnie jak zamachem na mnie. - Walnąłem ręką w stół.
Praktycznie rzec biorąc, powiedziałem tylko pół-prawdę. Ale nie musiała o tym wiedzieć. Podobnie zachowałem się z przełożonym.
Westchnąłem.

- O to jeszcze napaść w grę wchodzi.
Przeczesała palcami włosy.
- Nie bulwersuj się tak. Nie jest tak źle jak tylko jedna ofiara. Równie dobrze można było wysadzić jakiś supermarket. Wtedy mielibyście większe zmartwienia.
- Wracając do tematu skoro był zamach na twoje życie, to czemu sam szwendasz się po mieście

- Nie sam, ale z moim małym przyjacielem. - Liczyłem na jej domyślność w tej kwestii. I brak sprośności.
- Wiem, że dla Ciebie taka demolka to chleb powszedni. Jednak ja, osobiście - Chciałem powiedzieć "ja, stróż prawa", jednak uznałem, że to lepiej pasuje. - uważam, że nie każdy oczekuje po swoim mieścim walących się budynków, a raczej czegoś wręcz odwrotnego. I poczucia bezpieczeństwa, które ja mogę zagwarantować, zamykając takiego psychopatę. - Uśmiechnąłem się krzywo. Zaczęła mnie boleć głowa, więc się oparłem o... odkrywczo, oparcie krzesła. Jestem wyjątkowo "garbaty".
- Tak czy inaczej. Powtórzę się. Czego oczekiwałaś, podchodząc tutaj? Na pewno miałaś w tym jakiś ukryty cel... - Nagle zacząłem się zastanawiać na sytuacją, która wydarzyła się parę minut temu. Przez ten zamach i ból głowy mam opóźnioną reakcję. Niedobrze.
Starszy, uciekający w popłochu facet...
Westchnąłem.

- Niczego.
Podniosła się, ubierając płaszcz.
- Właściwie to już sobie idę. Skoro tak na ciebie polują szaleńcy. To przebywanie koło ciebie mogło dostarczyć ciekawych wrażeń. Ostatnio brak mi rozrywki.

Nie zrozumiałem wywodu panny Crystal. Pokiwałem głową, udając zrozumienie. To dziwne, że taka osoba, z którą nigdy nie miałem negatywnej styczności, jest uznawana za jedną z najgorszych - uśmiałem się w duchu - przestępczyń w mieście. Czy w kraju.
Także wstałem i zarzuciłem kurtkę.

Zmęczenie powoli robiło swoje. Plotła już trzy po trzy. Wykonała dziwny gest machnąwszy ręką jakby od niechcenia. Zaczęła przeszukiwać kieszenie płaszcza w poszukiwaniu czegoś.
Przydałoby się jej miękkie łózko, no ale skoro się wyrzekła luksusów. Musi skombinować sobie inny nocleg. Znalazła to co chciała. Odwinęła cukierka z papierka i włożyła do ust.

Zza zakrętu wyłoniła się sylwetka wysokiej dziewczyny. Panny, która w żadnym wypadku nie przypominała małolaty jaką kiedyś była Ruu. Dziewczyna przeczesała niezgrabnie rozwianą czuprynę farbowanych, ciemnych włosów i zatrzymała się przed donaldem. Wsunęła dłoń do cienkiego płaszcza, zdecydowanie za cienkiego na ujemne temperatury. Najwyraźniej jej nadal praktykowany zawód nie przynosił znów żadnych korzyści, pobłądziła palcami między paczką papierosów, zapalniczką i stosem dzwoniących klepaków. Mogła się spodziewać, że starczy jej na frytki.
Uchyliła drzwi, weszła do środka i rozejrzała się po lokalu. Stanęła w kolejce, prześlizgnęła się przed niezgrabnym mężczyzną i zanim zdążył coś powiedzieć, Rukia położyła pieniądze na ladę. Nadal działała zbyt spontanicznie.
-Umhm...- zamyśliła się, patrząc na twarz kasjerki.-Frytki.- wsunęła kobiecie w dłoń drobniaki i odwróciła się plecami do kasy, błądząc spojrzeniem po obecnych.


***

Odebrała frytki i wyszła [zt]

Zadzwoniła moja komórka. A raczej zadryndała, gdyż dostałem smsa. Przeczytałem go ukradkiem, schowałem miejsce na komórkę. Opuściłem to miejsce wolnym krokiem.

Zamyślona udała się w sobie znanym kierunku