Dom Armena Lodevijka.

-To jak z alarmem?-mruknęła, ruszając za nią.
-Właściwie to chyba szkoda czasu na bawienie się z tym badziewiem - dodała spokojnie, rozglądając się po ogrodzie.

Obeszła mieszkanie, zauważając jedno okno przesłonięte prześcieradłem.
Wyciągnęła nóż i rozdarła je.
- Robimy wejście smoka i tyle - na żarty jej sie zebrało.

Wyszczerzyła się i kiwnęła głową, rozglądając w około. Ruszyła nieco w głąb ogrodu, żeby zorientować się jak to wszystko tutaj wygląda. Sapnęła cicho.

Zastanawiała się teraz, jak ona wejdzie przez to okno. Wrzuciła kulę do środka, dźwignęła się rękoma na parapecie i przekoziołkowała do środka upadając na podłogę.
- Pięknie -jęknęła rozmasowując głowę. Przy tym narobiła niezłego hałasu.
-Włamywacz ze mnie pierwsza klasa...

Dziewczyna pokręciła głową i podeszła pod drzwi wejściowe. Zapukała kulturalnie. W końcu wypada przeprosić za swoje naganne zachowanie. Włożyła dłonie do kieszeni u spodni, czekając na tego gbura.

Zerwałem się na równe nogi. Wziąłem bez namysłu do rąk broń.
Drzwi, pokój.
Pokój.
Drzwi same się nie otworzą.
Podszedłem tam. Pod oknem leżała jakaś...
Zaraz. To ta dziewczyna z Maka.
Nawet wiem kto to.

Wycelowałem do niej z mojej broni -
- Pani do kogo? - Rzuciłem w jej stronę i westchnąłem.

Zniecierpliwiona, wyciągnęła broń zza paska i odbezpieczając ją wycelowała w zamek. Przestrzeliła go i przekroczyła próg mieszkania, burcząc coś pod nosem. Rozejrzała się spokojnie.

Dostrzegła w jego rękach broń.
- Ja? Um, chyba mieszkania pomyliłam - posłała mu niewinny uśmiech.
Czy w tych mieście nie ma już ludzi bez broni palnej?

- Ku*wa. - Przeklnąłem.
- Zajeku*wabiście! - Przeklnąłem jeszcze raz, głośniej, nadal mierząc z broni w dziewczynę.

Dziewczyna słysząc krzyki ruszyła w ich stronę i stanęła, opierając się o framugę drzwi. Westchnęła i nacelowała głowę mężczyzny.
-I czego się drzesz? - prychnęła.

- Znowu Ty, dziewczynko?... - Mówiłem jakby za siebie. Mam pamięć do dźwięków, a w tym i do głosów ludzkich.
- Z tej odgległości mógłbym zabić i Ciebie i ją, Ty byś nawet nie zdążyła odbezpieczyć tej swojej głupiej broni.
Odbezpieczyłem broń. Zupełnie o tym zapomniałem.

Dziewczyna pokręciła głową zniesmaczona. Albo ją wyzywa, albo grozi. Oszaleć można.
-No popatrz, tęskniłeś? - zapytała, pomijając drugą kwestię.

Rozważała swoje szanse, zanim zdąży swoją broń wyciągnąć zarobi kulkę w łeb.
Siedziała dalej na podłodze, patrząc na człowieka. Teraz ją olśniło, że już tą osobę spotkała.
Hm.. Równie dobrze mogłaby rzucić w niego kulą.
Chrząknęła tylko odwracając głowę i patrząc gdzieś w bok.

- Nie. Nie tęsknie za nikim. - Odparłem.
Stałem dalej cały czas, mając na muszce różowo włosą dziewczynę.

Pokręciła głową. Przecież nie będzie tutaj tak bezczynnie stać. Wręcz natychmiast odwróciła się na pięcie i polazła pod jakieś drzwi. Wlazła rozglądając się ciekawsko po pomieszczeniu. Jedną ręką posunęła po półce, zrzucając z niej wszelakie przedmioty na ziemię. Poczęła coś nucić pod nosem.

Spojrzała za odchodzącą Rukię. No i zostawiła mnie sam na sam z tym człowiekiem. Dźwignęła się, podnosząc z ziemi

Usłyszałem brzdęk jakichś przedmiotów. W sumie nie były moje. Nie zdążyłem tutaj jeszcze ich wnieść, jeszcze nie przyleciały z Kosowa.

Zbliżyłem się do różowo włosej dziewczyny.
- Demona Crystal? A może raczej... Katia...
Szeptałem jej prosto do ucha, mówiąc z rosyjskim akcentem.

Wylazła z pokoju, nie znajdując w nim nic wartego uwagi i polazła do pokoju z telewizorem. Po chwili sprzęt runął z hukiem na ziemię, a dziewczyna rozejrzała się za jakimś barkiem.

Wzdrygnęła się i cofnęła parę kroków w tył pod samą ścianę.
- Zaraz... skąd wiesz kim jestem?! - Była wręcz przerażona, myślała, że zostawiła za sobą przeszłość.

- Pracowałem jakiś czas tu i tam. W Rosji, Kosowie, Serbii...
Spuściłem broń. Puściłem mimo uszu dźwięk zniszczonego telewizora.
- Nigdy nie uciekniesz przed przeszłością, Katia.
- A rosyjski znam tak dobrze stąd, że w Armenii często się nim posługują. Mimo mordów ormian przez rosjan... - Spuściłem wzrok. Po chwili go podniosłem i patrzyłem prosto w jej oczy.

Ruu jako,że dość szybko się nudziła wróciła do pokoju w którym ich zostawiła. Opadła się plecami o framugę drzwi.
-Zbieram się - mruknęła do Demony, krzywiąc się wyraźnie.

- Żegnam. - Rzuciłem beznamiętnie do tej przygłupiej dziewczyny. Na nią jeszcze przyjdzie czas. Tymczasem rozmawiałem z samą kobietą z rodu [cenzura nazwiska w ramach fabularności gry]...

Miała ochotę stąd uciec. Za dużo o niej wiedział, tym bardziej, że sama nie miała pojęcia kim jest ten człowiek. Schowała w twarz dłoniach rozmyślając nad czymś gorączkowo i starając się uspokoić.
Po chwili wyprostowała się dumnie
- Idź przodem -powiedziała do Ru.
- Dołączę do ciebie za chwilę

Posłała Dem krótkie spojrzenie i odwróciła się na pięcie. Huh, myślała, że znajdzie tu odrobinę więcej rupieci. Ruszyła korytarzem i wyszła kulturalnie przez drzwi. Ruszyła chodnikiem w stronę główniej ulicy.

- Spokojnie, malutka. - Powiedziałem miło, ciepło, szczerze. Pierwszy raz od niepamiętnych czasów. Może dlatego, że przypominała mi córkę?
- To znaczy... idź już. - Odwróciłem się od niej plecami.
- Pókim dobry.