Kościół

Nieznajomy, po nocy w okolicach cmentarza powoli snul sie ulicami miasta...
Zobaczyl kosciol...
Bez slowa, bez zdejmowania kaptura zblizyl sie do niego...
Podniosl oczy....
Zaczal ciezko oddychac....
Nie przezegnal sie ...

Nie znosze Cie...

Powiedzial jakby sam do siebie, po czym oplul drzwi do kosciola...
Odszedl...
Powolnym krokiem poszedl w tylko sobie znanym kierunku...

Cały teren był oblegany pojazdami służb miejskich. Policja starała się ustalić co było przyczyną zawalenia się kościoła. Ba, prawie całkowitego zrównania go z ziemia. Nieopodal nadciągały maszyny, które miały zająć, się usunięciem gruzu.
Jeden z policjantów przesunął stopą po resztkach witrażu i rozejrzał się dookoła, marszcząc przy tym brwi i rozmyślając nad sprawą.
Skinął do dwóch swoich kolegów i wydał im polecenia.
Z dwojga złego cieszyli się, że do nieszczęścia doszło w środku nocy. A nie za dnia kiedy ludzie przybywają się pomodlić.

Mężczyzna przyjechał na miejsce katastrofy. Wysiadł z wykałaczką w ustach i ściągnął okulary przeciwsłoneczne. Zgromadził wokół siebie kilku ludzi i wydał polecenia, ażeby zbadali sprawę dogłębnie, po czym sam zaczął szukać jakichś dowodów.

Minęło parę minut i kiedy nadal nie widział na miejscu swoje zastępcy wsiadł do samochodu i osobiście po niego pojechał.

Wolnym krokiem wędrowałem między odłamkami, resztkami tego co pozostało z kościoła. W zupełnie innym miejscu, niż znajdował się wcześniej, leżał ołtarz. Siła wybuchu musiała być więc niewyobrażalna.
- Co to cholera było... - Mruknąłem do siebie.
Kucnąłem i zacząłem się przyglądać odbryzgom na ołtarzu, potem brałem w ręce inne odłamki. Płaszcz brudził się popiołem.

Przyjechał ponownie do kościoła i stanął na Ottem.
- Wiemy już coś konkretnie?
Rozejrzał się dookoła i gwizdnął głośno.
- Niezły rozpierdol - mruknął pod nosem.

- Nie wiem, czy coś wiemy. - Wziąłem do ręki jeden kamień, przystawiłem go do nosa.
- Hm... - Mruknąłem. - Dziwne. - Powiedziałem cicho, do siebie.
Wstałem. Podszedłem do innego skupiska odłamków ściany. Miała inny kolor, niż reszta. Przejrzałem to dokładnie, jednak nic ciekawego nie znalazłem.
Wziąłem się za doglądanie resztek ław, leżały wraz ze zniszczonym tabernakulum.

Rozejrzał się dookoła i zastanowił się gdzie jest jego zastępca.
- Kurwicy można dostać - mruknął pod nosem, po czym krzyknął: - Czy ktoś mi powie gdzie wywiało tego mojego zastępcę od siedmiu boleści?!

Wysiadając z samochodu, kopnąłem jakiś kamyk. Jeden z dochodzeniówki spojrzał na mnie zdenerwowanym wzrokiem. Westchnąłem.
Podszedłem do mocno wkurzonego Christiana, klepnąłem go w ramię. - Wybacz, musiałem zatankować. - Zrobiłem parę kroków. - Był ktoś w kościele w momencie, kiedy to wszystko wybuchło? - Schowałem ręce do kieszeni, jest pieruńsko zimno.

- A więc stwierdziliśmy, że to był wybuch, tak? - Rzuciłem nieopieszale do Alexa, wyprostowałem się i spojrzałem na niego przenikliwym wzrokiem.

- Ech. - Piekielni detektywi. - To była przenośnia. - Rozejrzałem się, zwróciłem uwagę na innych policjantów zaznaczających różne dowody, rzeczy. - Ale nie sądzę, aby to nagle się zawaliło. - Wskazałem ruchem głowy na dziwne odłamki, inaczej wyglądające niż inne. - Ktoś przy tym wyraźnie majstrował, aby zasklepić ładunki w takim miejscu, żeby poszedł cały budynek.

- Tylko pytanie kto i po co? Ja oczywiście mam kandydatkę, ale będę monotematyczny - powiedział, po czym wpakował sobie do ust listek gumy do żucia.

Uśmiechnąłem się lekko w kierunku Christiana.
- Osoba, której nie widzieliśmy od dłuższego czasu. Efektowny powrót?

- Raczej głupia próba zwrócenia na siebie uwagi, co by mnie nie zdziwiło. Kurwa. A było tak spokojnie przez ten czas, co cała ta hałastra przycichła.

- I równie efektywny. - Znów zrobiłem rundkę. - Ale nie sądzę. Podszedłem do jednej ściany, która się jeszcze trzymała. Oparłem się o nią jedną ręką, spojrzałem na Vogela, potem na ścianę. Westchnąłem kierując się wzrokiem z góry na dół... Zaraz.
Między kamienie był lekki otworek. Coś było w niego wetknięte.
Założyłem białą rękawiczkę, rzuconą od jednego z policjantów.
Wyciągnąłem delikatnie daną rzecz.
Podbiegłem do Vogela i Montha.
Trzymając w ręce machnąłem nią przed nimi.
- Chustka. Z monogramem.

Wziąłem ją delikatnie w ręce.
Była przetarta w jednym miejscu, a monogram zabrudzony, jednak dało się go odczytać. - JC. - Przełknąłem ślinę. - Jot Ce. Mówi wam to coś?

- Ten ktoś ktoś zostawił ją przez przypadek. Jak dobrze, że dzisiejszy przestępcy są idiotami. - Uśmiechnąłem się do siebie w duszy, niezauważalnie na ciele.

- Mylisz się, mój drogi. Mi to wygląda raczej na rozsądne włożenie jej tam. Ktoś szuka poklasku. - W głowie urodziło mi się miliard rozwiązań, jednak doszedłem do wniosku, że bez sensu byłoby nimi się teraz dzielić z innymi.

- No dobra, dobra. A skąd ten ktoś się wziął i czego szuka w mieście? No chyba, że to sprytny sposób na zbicie nas z tropu. No wiecie. Zwrócenie naszej uwagi w przeciwną stronę. Nie wiem jak wy, ale ja bym chętnie pogadał z naszą dawną przyjaciółką. Wiecie co się z nią może stało?

- Widzę, że Ci jej strasznie brakuje. Zakochałeś się, czy rzuciła na Ciebie zauroczenie? - Powiedziałem ironicznie.
Odwróciłem się do Otto. Rzuciłem mu spojrzenie, on wiedział o co chodzi.

- Och. Po prostu się za nią bardzo mocno stęskniłem, ot co. No? To macie zamiar tak siedzieć i gadać, czy robicie panowie coś z tym fantem? - zapytał wskazując na chusteczkę.

Uśmiechnąłem się lekko.
- Sir - zwróciłem się do Montha - mam pewien patent na pańską... oblubienicę. - Otóż, kiedy ostatni raz się z nią widziałem, wykonałem mały podstęp. Przyczepiłem jej jeden z naszych nowoczesnych wynalazków, prawie, że niewykrywalny chip. Dostałem po głowie od naszych "naukowców" - zrobiłem gest cudzysłowia - ale uważam, że się opłacało. Nawet, jeśli się go pozbyła, możemy określić drogę, jaką się poruszała w ostatnich miesiącach ona, albo chip.

- Sprytne - mruknął. - A możesz mi powiedzieć, jak ci się udało tak blisko niej podejść?

- Wykorzystałem swój wrodzony urok i wdzięk. - Uśmiechnąłem się lekko.
Podszedłem do auta, zaparkowałem go za kościołem.
A raczej chciałem do niego podejść.
- Gdzie... gdzie do cholery jest mój samochód?

Uśmiechnąłem się pobłażliwie w kierunku Vogela.
Miejsce naszpikowane policjantami. I mimo to, ktoś "sprzątnął" mu samochód.
Zmrużyłem oczy, śnieg zaczął padać.
Westchnąłem do siebie.
- Miałeś nadajnik w samochodzie?