Kawiarnia

Ze zbyt wielkim rozmachem otworzyła drzwi, aż huknęło. Jedno co się nie zmieniło w niej, to brak kultury.
Postąpiła zaledwie dwa kroki dopóki nie potknęła się o coś i runęła na ziemię. Szlag trafił efektowne wejście. Wstała, otrzepała się i spojrzała co było przyczyną jej upadku. Uniosła brwi ze zdziwienia widząc znajomą twarz. Przez chwile zastanawiała się czy ma się śmiać czy płakać na widok Fabiana śpiącego na ziemi. Kucnęła przy nim i potrząsnęła za ramię.

Poczułem jak piorun przeczesuje moje ciało od wewnątrz. Ściana nabrała dziwnej wilgoci i dziwniejszego jeszcze zapachu. Dziwnie też, że ktoś chodził po niej, zaraz obok mojego nosa. Przewróciłem oczami, a ręką złapałem za nogę. Chciałoby się rzec jedwabiście gładką ale trafiłem na spodnie. Uśmiechałem się przez cały czas. Dziwna osoba cały czas siedziała w tym samym miejscu. Przestałem się uśmiechać. Wstałem. Nie wiem jak, ale wstałem. Nie zwróciłem uwagi na piorun. Ani nogę. Ruszyłem w miejscu, gdzie siedziała tamta osoba z ładnymi nogami. Mój ruch był już normalny. Nie kaleczyłem go, nie parodiowałem jak Monty Python w skeczu o Ministerstwie Dziwnych Kroków. Podszedłem do tej osoby. Chciałem jej dotknąć... ale nagle zniknęła. Krzyknąłem i nagle się przewróciłem. Zemdlałem.

Podążała wzrokiem za mężczyzną, w pierwszej chwili myślała że jest pijany. Ale zaraz się zreflektowała, przecież on zawsze miał mocną głowę. Widziała jak wylądował z powrotem na podłodze, aż się skrzywiła widząc jak uderzył głową w stół a potem upadł na podłogę.
- Ech...
Podeszła do niego i zaczęła cucić klepiąc po policzku.
- Fabian...

Ocknąłem się. Gospodarz kawiarnii wykrzykiwał jakieś uwagi po włosku. Chodziło mu chyba o policję, szpital, inne gówno.
Spojrzałem na osobę, która leciutko smugała mnie swoją rączką po policzku. Albo jakby to ona wolała ująć :
Spojrzałem na babę, która ciepała mnie łapą w policzek.
Demona Crystal, jakaś tam Katrina Isinbajewa, czy inna. Pies jebał rosyjskie pochodzenie - nie wierzę w nie, a co!
- Cześć złotko. - Wycedziłem z trudem, ale dość starannie.
- Długo Cię tutaj nie było. Tęskniłem. - Puściłem oczko.
- Chodźmy stąd, gospodarz się niecierpliwi.
Wstałem i zrobiłem gest w celu złapania Demony za rękę, jednak się opamiętałem... sam nie wiem czemu. Ruszyłem w stronę drzwi.

Przewróciła oczami, z nim jest naprawdę coś nie w porządku. Dla jego bezpieczeństwa...oraz bezpieczeństwa innych obywateli ruszyła za nim. Odrobina troski nie zaszkodzi.

Otworzyłem drzwi, pewnym krokiem wszedłem do środka.
Usiadłem przy oknie, stukałem długopisem w stolik.

Wszedłem tutaj rozglądając się. Dostrzegłem Vogela i do niego podszedłem.
Lekko zdenerwowany usiadłem naprzeciwko niego.
- Co Ty do cholery ROBIŁEŚ!? - Wykrzyczałem wręcz ostatnie słowo, rozejrzałem się i opamiętałem.

Uśmiechnąłem się lekko do Alexa.
- Muszę zgrywać znajomego. Nie tak jak Ty, wymachiwać rękoma i strzelając gdzie popadnie. - Wyjąłem z kieszeni małe urządzonko. Kliknąłem w paru miejsach długopisem, i nagle czerwone kółko się zaświeciło.
Podałem urządzenie Alexowi.

Zrobiłem wielkie oczy.
- Czy to... czy to to co myślę? - Uśmiechnąłem się bardzo lekko, wręcz niewidocznie do Vogela. - Jednak nie jesteś taki słaby jak o Tobie mówią.

Prychnąłem.
- Mam jeszcze takie jedno. Tamto jest Twoje. - Wstałem od stolika i opuściłem to miejsce.

Posiedziałem jeszcze chwilę, popatrzyłem w świat za oknem i także stąd poszedłem, będąc lekko zadowolony z tego, co się wydarzyło.

Mlasnąłem głupio.
Poprawiłem się na krześle, pomieszałem łyżeczką w kubku.
Wziąłem łyk herbaty.
Odstawiłem kubek na stolik.
- Gash... - Westchnąłem z lekką nutą ironii w głosie.

Weszła do pomieszczenia rozglądając się za jakimś wolnym miejscem. Zobaczyła znajoma twarz siedzącą samotnie przy stoliku. Podeszła pewnym krokiem, przysiadła się opierając ręce na stoliku.
- Cześć - Uśmiechnęła się delikatnie.

- Witaj. - Rzuciłem zimno.
Aczkolwiek... aczkolwiek serce zaczęło bić szybciej.
Bicie. Jeden, dwa, trzy, cztery, pięć...
Niedobrze.
Przełknąłem ślinę nerwowo, acz dyskretnie i spuściłem wzrok na stolik.

- Słońce świeci lato w pełni a ty taki ponury chodzisz - rzuciła krótko odgarniając włosy do tyłu.

Ziewnąłem ostentacyjnie.

Wyprostowała się opierając o oparcie krzesła.
- Hm.. Skoro nie jesteś skłonny do rozmowy
Przysunęła sobie jego szklankę i bezpardonowo upiła z niej łyka.
- Zimna- mruknęła pod nosem odstawijąc ja na stolik.

- A pneumokoki? - Uśmiechnąłem się lekko, oczami mierzyłem Demonę, acz z jak największą precyzją unikałem kontaktu wzrokowego.
To rozprasza.

- Jakbym miała tak ze wszystkim uważać, chodziłabym spowita workiem foliowym.
Założyła nogę na nogę.
- Postawiłbyś mi jakieś ciasto

Przeczesałem dłonią włosy.
- Zapomniałem portfela. - Najpierw miała być to żart-wymówka, lecz kiedy sięgnąłem do kieszeni...
- Cóż, nienawidzę portfeli. - Skrzywiłem się lekko.

- Oj ti ti.
Bawiła się łyżeczką, jeżdżąc nią po serwetce jakby rysując magiczne znaki.
- Po za tym, zmieniło się coś w tym mieście?

- Ćpuny nadal ćpają, kurwy nadal się kurwią, zabójcy nadal zabijają, policja nadal się opieprza... - Zrobiłem kółko oczami.
- Raczej nic nowego. - Wyjąłem papierosa i zapaliłem.
- Wybacz. - Wskazałem wzrokiem na papierosa.

- Jak się obijają to mi to na rękę
Ziewnęła zasłaniając usta wierzchem dłoni.

- Tia, jasne. - Wyjąłem papierosa z ust, znów niedopalonego do końca i zakończyłem jego marny żywot w popielniczce.
- Co ostatnio porabiałaś, hm? - Spojrzałem jej w oczy.

- To i owo
Machnęła ręką.
- Można powiedzieć, że znów odwiedziłam stare zakątki