Kawiarna

Weszła, zajmując jeden z maleńkich stolików. Zamówiła cappuccino. Zajęła się przeglądaniem jakiejś gazety, kupionej w drodze z parku do kawiarni.

Pojawiła się w przytulnej kawiarni i rozejrzała się po wnętrzu. Dostrzegła jakąś bardzo szczupłą dziewczynę przy małym stoliku. Zawahała się,jednak podeszła do ów stolika i odsunęła krzesło.
-Można? - zapytała,patrząc nieufnie na dziewczynę.

Przyjechałem zamochodem. Wszedłem do kawiarenki i zamówiłem sobie duże caffe latte, po czym zająłem miejsce przy jakimś wolnym stoliku. Katem oka patrzyłem na kobietę z cappucinem.

Odwróciła wzrok od gazety. Nie chcąc być niegrzeczną, odpowiedziała:
- Oczywiście.
Chociaż teraz tylko udawała, że czyta; w rzeczywistości zastanawiała się, co też chce od niej ta dziewczyna.
Kiedy wszedł mężczyzna, uniosła brwi. Nie pasował do tego miejsca. Niemal się uśmiechnęła.

Ta kobieta była wszedzie i dosiadała się do kazdego, do kogo tylko mogła. Powoli zastanawialo mnie, kiedy będzie moja kolei. Przerażająca perspektywa. Wypiłem całą zawartość filiżanki i przywołałem do siebie kelnera, którego po cichu zacżałem pytać o obydwie kobiety.

Usiadła.Rozejrzała się znów.Nie wiedziała zupełnie, jak ma zacząć rozmowę. Zauważyła,że dziewczyna spogląda na nowo przybyłego chłopaka.
-Nie pasuje tutaj,prawda? - zapytała cicho z delikatnym uśmiechem.

- Przepraszam... - uśmiechnęła się do kelnera - Można prosić? Koleżanka chciałaby coś zamówić.
Skinęła głową, kiedy podszedł.
- Taak - odpowiedziała do dziewczyny.

Kelner ich nie znał. Zakląłem w duchu i zacżałem spoglądać przez okno. Nie mój klimat.

Odłożyła gazetę i spojrzała szybko na dziewczynę.
- Przepraszam na chwilę - powiedziała, wstając. Podeszła do mężczyzny.
- No, i spotkaliśmy się - szepnęła z szelmowskim uśmiechem - Możemy stąd wyjść... na sekundę?

Spojrzałem na kobietę.
- A dokąd chce mnie pani zabrać??

Zamówiła czarną kawę. Spojrzała za dziewczyną,która dopiero co odeszła.

- Przed kawiarnię - odpowiedziała - Chyba się mnie pan nie boi? - dodała, widząc jego niezdecydowanie.

- Ależ skąd
Wstałem i wyszedłem przed kawiarnię, zapinając szczelnie kurtkę.
- No więc?

- Myślałam, że pan nie rzuca słów na wiatr - powiedziałam krzyżując ręce na piersiach.

- Zapomniałem o czym ostatnio rozmawialiśmy? Chodzi o Kirę, prawda? Cóż... powiem szczerze, że najpierw musze go spotkać, żeby cokolwiek się dowiedzieć.

Odwróciła wzrok.
- Znasz kogoś... w jego fachu?

- Kilak osób, między innymi Micosa Sancheza.
Wsadziłem ręce do kieszeni i oparłem się o ścianę kawiarenki.

Spokojnie odwróciła się w jego stronę.
- Mój informator nic o nim nie mówił.

- Mam go pani przedstawić lub umówić z panią, jeśli pani nie ma teraz czasu?

- Umówić i przedstawić - powiedziała powoli, lekko zdziwiona obrotem sprawy.

- No to masz go przed sobą. Jestem Micos. Więc? Czego chcesz?

Piła dalej spokojnie swoją kawę, obserwując chłopaka i swoją towarzyszkę przez lekko zaparowane okno.

Odsunęła się trochę.
- Arianne Vaux le Vicomte - powiedziała chłodno - Tak się składa, że już powiedziałam, o co mi chodzi. Kokaina, mówi Ci to coś?

- Chwilę
Podpbieglem do samochodu, otowrzyłem bagażnik i zajrzałem do tajnego schowka pod nim. Wygrzebałem z niego kilka paczek towaru, ktore szybko schowałem pod kurtkę i wróciłem do dziewczyny.
- Masz
Podałem jej towar.
- A teraz dawaj szmal