Kawiarna

Wytrzeszczyła oczy,patrząc na scenę za oknem.Zacisnęła szczupłą dłoń na filiżance. Laura nie bawiła się w narkotyki, chociaż znała wielu narkomanów. Zdecydowała się nic nie wspominać o tym,co zobaczyła.

Kiwnęła głową, rzucając Micosowi pęk banknotów.
- Dobrze robić z tobą interesy - rzuciła na pożegnanie - Wracam do... - wskazała na dziewczynę, gapiącą się na nich przez okno.

Wsadziłem ręce do kieszeni, poszedłem do samochodu, po czym odjechałem w stronę willi szefa.

Schowała paczkę głęboko pod płaszcz. Weszła do kawarenki, zajmując swoje miejsce.
- Przepraszam - rzuciła do dziewczyny, siląc się na coś w stylu słabego uśmiechu.

Kiwnęła głową, patrząc na chudą dziewczynę z niepokojem.
- Długo mieszkasz tutaj ? -zapytała po chwili,również zmuszając się do uśmiechu.

- Nie. Wprowadziłam się całkiem niedawno - odpowiedziała, obserwując rozmówczynię.

-Podobnie jak ja - mruknęła. - Jak ci na imię ? -spytała, podnosząc wzrok. - Przepraszam,może to wygląda jak jakieś przesłuchanie...- chrząknęła.

Wkroczył wolnym krokiem, przed wejściem spoglądając na Micosa, zamykającego bagażnik. Usiadł przy ladzie, zamawiając piwo. Czujnie obserwował dwie rozmawiające ze sobą dziewczyny, ze śmiechem przypominając sobie rozmowę z głównodowodzącym.
- Wtyczka.. - parsknął śmiechem.

Pokręciła głową, jednak dyskretnie sie rozglądając.
- Arianne Vaux le Vicomte - przedstawiła się, upijając łyk kawy. Drugą ręką odebrała uparcie dzwoniącą komórkę - Ce soir - rzuciła, niemal natychmiast ją wyłączając - Przepraszam - dodała. Ciekawa jestem, ile jeszcze razy cię dziś przeproszę pomyślała z rozbawieniem.

Uśmiechnęła się lekko.
- To po francusku ? - zapytała , już, sama nie wiedziała dlaczego,ze śmiechem.

Zerknął na Laurę, a potem na Arianne.
- Hmm.. Niezłe nazwisko.. - mruknął do siebie, popijając wcześniej zamówione piwo.

Przez chwilę milczała.
- Tak, ze starymi przyjaciółmi rozmawiam po francusku - powiedziała wreszcie.
Starała się nie zwracać uwagi na wyraźnie obserwującego je chłopaka.

Spojrzała na nią zyczliwie, oczywiście nie wiedząc dlaczego. Chuda narkomanka mimo wszystko budziła w niej sympatię.
-Mam na imię Laura - powiedziała po chwili. Zauważyła chłopaka przy barze,z którym wcześniej rozmawiała.

- Miło mi.
Pusta formułka przeleciało jej przez głowę. Nagle dostrzegła to szczególne spojrzenie, z którym już się spotkała. Dostrzegła w nim... chyba litość. Tak. Westchnęła cicho.
- Znasz go? - zapytała, postanowiwszy zmienić temat. Wskazywała na chłopaka.

Nie, wcale ci nie miło, pomyślała. Ty nikogo nie lubisz. Nie chcesz z nikim mieć nic wspólnego.
Zmrużyła oczy.
-Przelotnie.Rozmawiałam z nim. Raz. -popatrzyła na chłopaka.

- Rozumiem... - odpowiedziała z roztargnieniem. Dopiła resztki kawy; była już zimna. Zostawiła pieniądze przy filiżance i spojrzała na Laurę - Muszę już iść.

Dalej obserwował dziewczyny. Najwyraźniej teraz rozmawiały o nim. Uśmiechnął się sam do siebie.
- Anorektyczka czy narkomanka? - spytał sam siebie w myślach, widząc tak chudą kobietę.

Skinęła głową.
-Do zobaczenia.

Wyszła, cicho zamykając drzwi. Odeszła szybkim krokiem w kierunku apartamentowców.

Podszedł do Laury.
- Hmm... Mogę się dosiąść?

Rozgladała się po kawiarni z braku innego zajęcia. Zatrzymała dłużej wzrok na chłopaku,którego imienia nadal nie znała.

-Jasne - rzuciła, wskazując ruchem głowy na krzesło naprzeciwko siebie.

Usiadł naprzeciwko Laury.
- Hmm... To ty pytałaś o Demonę? - i znów przypomniała mu sie akcja z głównodowodzącym. - Huh.. Głównodowodzący gliniarzy też pytał. - zaśmiał się.

-Głównodowodzący ? Nie znam takiego. Tak,to ja pytałam - powiedziała, patrząc na niego spod zmarszczonych brwi.

- Hmm.. Była w więzieniu. Ktoś jakimś cudem ją uratował. - uśmiechnął się sam do siebie, niestety zauważalnie. - A potem powiedziała, że pójdzie do kogoś kogo chce odwiedzić. Jeśli zdobędziesz moje zaufanie, powiem więcej.