Dom Quima Scanlana.

Podrapałem się po nosie, pożegnałem się z Serrano na czacie, ubrałem się, wziąłem lizaki i wyszedłem.

Blondynka z braku innego zajęcia, spacerowała co raz to inną alejką. I tym razem zaszła tą ulicą, która prześwitywała jej w pamięci. Przystanęła na moment, zastanawiając się skąd tak właściwie pamięta ten dom. Podrapała się z zażenowania po karku i pchnęła zmarzniętą dłonią furtkę. Podeszła do głównych drzwi i nad wyraz kulturalnie zapukała, kiedy jednak po chwili czasu nie było żadnego odzewu powtórzyła tą samą czynność nieco głośniej. I tym razem cisza. Uśmiechnęła się mimowolnie i rzuciła plecak na ziemie. Wygrzebała z niego parę przydatnych rzeczy i już po chwili majstrowała przy zamku. Przyjemny dla ucha trzask otwieranych drzwi wprawił ją wręcz w euforie. Przekroczyła próg domku i rozejrzała się z nieukrywaną ciekawością.

***

Dopiero po chwili olśniło ją, że przecież już raz tutaj gościła. Nie tracąc więc czasu podreptała po pokoju, rozglądając się z przenikliwą ciekawością. Właściwie mogłaby wreszcie wyjść chociaż raz z czymś w rączce. No ale najpierw rozejrzy się za czymś do przekąszenia. Wręcz natychmiast skierowała kroki do kuchni i otworzyła lodówkę, zaglądając do niej.

Zatrzymała się przechodząc obok mieszkania. Spojrzała na dom krzywiąc się. Przeszła przez furtkę, podchodząc do drzwi. Zapukała. O ile pukaniem, można nazwać waleniem pięścią w drzwi.

Rukia wręcz poskoczyła. Co jest do cholery? Warcząc coś pod nosem jak gdyby nigdy nic podeszła do drzwi i otworzyła je z zamachem po czym wręcz wybuchnęła śmiechem.
-Boże czy ty zawsze musisz wpadać nie w porę? Chcesz mnie do zawału doprowadzić? - zapytała, mierząc ją wzrokiem od dołu do góry. No tak, mogło to wyglądać nieco komicznie bo przecież mieszkanie nie należało do niej. Zainteresował ją jednak fakt, że Dem przyszła akurat do tego domu i w dodatku pukała. Czyli, że trafiła na jakiś jej znajomych.

Była nieco zdziwiona, że spotkała Rukię w tym miejscu. Ale zaraz to uczucie minęło i zalała ją fala gniewu bo przypomniała sobie w jakim celu tu przyszła. Przesunęła dziewczynę i przeszła przez korytarz zatrzymując się w salonie. Podparła się rękoma na boki i zlustrowała spojrzeniem pomieszczenie.
- Gdzie właściciel? -zapytała
- Ogłuszyłaś i związałaś go gdzieś, zastrzeliłaś czy po prostu go nie było?! - odwróciła się w jej stronę mrużąc oczy.

Wyszczerzyła się, zamykając za nią drzwi.
-Pewnie, rozgość się - zaśmiała się i położyła dłonie na biodrach.
-A właściciel? Jak właściciel, nie ma go - mruknęła po chwili, wzruszając nieco ramionami.

Wypuściła ze świstem powietrze z ust.
- No nic, później z nim... porozmawiam -mruknęła kładąc nacisk na ostatnie słowo.
Spojrzała ponownie na Rukię.
- A co ty, tutaj robisz?

-Ja? - uniosła brew i podrapała się z zażenowania po karku.
-Zwiedzam - stwierdziła po chwili namysłu i wyszczerzyła się.

Wsadziła ręce do kieszeni płaszcza, obserwując ją uważnie.
- Koniec wycieczki, a teraz opuść to miejsce - mruknęła po chwili, przestępując z nogi na nogę.

Furtka była uchylona.
Chrząknąłem i podszedłem do drzwi, nadstawiłem ucha do nich.

Spojrzała na zegarek. Czas uciekał a czekało ją jeszcze zadanie do wykonania. Bez ceregieli zaczęła popychać Rukię w stronę wyjścia.
- Idź się pobawić gdzie indziej - warknęła otwierając zamaszyście drzwi, wypychając ją na zewnątrz wprost na podsłuchującego człowieka.

Odskoczyłem od drzwi i poprawiłem marynarkę. Chrząknąłem.
-Em... co Wy tu robicie?... - Zrobiłem parę kółek oczami.

Dziewczyna padła na faceta i uskoczyła od niego jak poparzona.
-E, dzień dobry. - mruknęła pośpiesznie i rzuciła pełne obrzydzenia spojrzenie Demonie.
-Mój plecak - jęknęła po chwili i wpadła do mieszkania po swoją rzecz. Dopiero po chwili wróciła do wyjścia.

Złapała go za marynarkę przyciągając go do siebie.
- Później się z tobą rozliczę za poważną niesubordynację -syknęła mu do ucha, puszczając go.
- Masz gościa - wskazała ręką na dziewczynę i opuściła to miejsce.

Prychnąłem.
- Uważaj sobie, dziewczyno.
Prychnąłem raz jeszcze.
Spojrzałem ozięble na dziewczynę.
- Idź stąd, szybko.
Wszedłem do domu i zamknąłem drzwi z trzaskiem.

-Tak, tak. Brak kultury - burknęła, otrzepując bluzę. Zarzuciła plecak na ramię i ruszyła główną ulicą.

Usiadłem na kanapie i wykonałem jeden telefon.

Wybiegłem z domu.

Przyszedłem do domu, upewniłem się, że nikogo w nim nie ma i zasnąłem.

Chodziłem sobie po domu, byłem wcześniej u znajomego, załatwiałem dzisiaj głównie różne rzeczy. Uśmiechnięty usiadłem i zacząłem sączyć słabego drinka. Nagle coś mi się przypomniało. Zmrużyłem oczy. Założyłem marynarkę i wyszedłem z domu.

Zrobiłem zaledwie parę kroków od mojej furtki kiedy poczułem przeraźliwy ból. Odruchowo dotknąłem klatki piersiowej dłonią. Spojrzałem na nią. Krew. Zakręciło mi się w głowie, upadłem.

Zmierzała w stronę mieszkania swojego zastępcy, przeglądając po drodze papiery. Nie cierpiała papierkowej roboty, a nie chciała powypełniać niczego źle. Miała zamiar skorzystać z jego pomocy, gdyż zbytnio się w tym wszystkim nie orientowała, bynajmniej jeszcze. Taka z niej bizneswomen. Schowała papiery z powrotem do torby, mrucząc coś pod nosem.
Zmrużyła oczy dostrzegając w oddali jakiś ciemny kształt leżący na ziemi. Z tej odległości ciężko było jej dostrzec dokładniej co to. Przyspieszyła nieco kroku, kiedy była już wystarczająco blisko, aż ją zamurowało na parę sekund.
- Jasna cholera! -wrzasnęła klękąjąc obok nieprzytomnego Quim'a. Pośpiesznym ruchem ręki ściągnęła z siebie szal, przykładając do rany by jakoś zatamować krwawienie. Wolną ręką sięgnęła po telefon dzwoniąc po karetkę.
- Trzymaj się pomoc nadciąga - Wiedziała, że pewnie jej nie słyszy ale chciała tym samym dodać sobie otuchy.
Po paru minutach nadjechała karetka, zabrała Quim'a do szpitala.
Ona sama stała jeszcze przez chwilę ściskając zakrwawiony szal. Rozejrzała się po okolicy, jakby myśląc że sprawca tego wszystkiego mógł tu jeszcze być. Potarła ręką czoło, zostawiając tym samym ślad krwi. Wolała nie dopuszczać myśli co mogłoby się stać gdyby nie zamierzała tutaj przyjść. Westchnęła cicho i opuściła to miejsce.

Przyszedłem. Usiadłem na kanapie. Wziąłem komórkę. Patrzyłem się prosto na nią. Skrzywiłem się. Wybrałem numer Fabiana.

Cisza.

Zadzwoniłem do Demony.

Z komórką przy uchu pobiegłem do piwnicy.

Podłączyłem komórkę do komputera. W sumie wyglądał on jak jakiś "zestaw małego informatyka", ale no cóż... Z nerwów wszystko mi wypadało z rąk i pot lał mi się z głowy.
Dziwne. Piętnaście lat w zawodzie, a ciągle denerwuje się jak amator.