Ulica

-Jestem waszym wychowawcą... tylko, że... ominąłem lekcję nawiasem mówiąc. - odparł spokojnie bez uczuć w głosie. Co to przyjemnego siedzieć w budzie, gdy jest tyle rzeczy do zrobienia? I to są myśli nauczyciela...

Machnęła ręką. Kiedy to ona ostatni raz była w szkole? - Aż dziwi mnie,że jeszcze figuruję na liście uczniów - zaśmiała się pogodnie. Po chwili zmrużyła jednak oczy.-Ale za to ty dajesz zły przykład dzieciakom.- pokręciła głową.

-Jestem przeklętym, pogiętym człowiekiem... i coś najwidoczniej w tym jest. - zacytował jedną z opinii rodziców.
-Itoshiki Nozomu, Zetsubou-sensei krócej. - ukłonił się jej nisko.

-W tym mieście maniery są nie na miejscu- uśmiechnęła się pogardliwie, wkładając dłonie do kieszeni u spodni. Zmrużyła powieki,zastanawiając się wczoraj nad czymś intensywnie.

-Nie zamierzam się przystosowywać do tego miejsca. - mruknął cicho jakby pod nosem. Wyprostował się szybko i popatrzył w jej oczy. Czekał na jakąśsensowną rozmowę byle tylko nie w stylu 'Co tam?" , "Oh, to niedobrze." , "Będzie lepiej." Bum tara tara... złapał się za brodę w zamyśleniu.

-Wczoraj rozbawiałeś z Demoną.- stwierdziła nagle spokojnym tonem. Uśmiechnęła się do niego przyjaźnie. Uśmiech nie był szczery, ale wystarczył. Dziewczyna miała go dostatecznie opanowanego,żeby zmieszać nieco swoje uczucia. Podejrzliwie lustrowała go wzrokiem i oparła się plecami o ścianę jednego z budynków.

-Demoną? ...ach! Demoną-san! - wykrzyknął z entuzjazmem, który przez dłuższy czas ukrywał się w jego zobojętnieniu.
-Tak. Dowiedziałem się tylko jak ją zwą... ona o mnie dowiedziała się więcej. Tak szczerze mówięc... - podrapał się w głowę z zakłopotaniem.

-Z pewnością- mruknęła niedosłyszalnie pod nosem. - Czyżby Demona szukała wspólnika?- zapytała z ciekawością, nie spuszczając z niego wzroku. Uśmiechnęła się kącikami warg.

Zamilknął. Wpatrywał się w nią ze zdziwioną miną... Wspólnik. Co to może oznaczać? Czy to chodzi o wspólnika w jakiś zawodach? A może wspólnika w interesach? A może... może... dobra nie oszukuję samego siebie. Nie mam pojęcia o jakiego wspólnika dokładnie chodzi.
-Co rozumiesz przez to? - w końcu wydukał z siebie.

Parsknęła gorzkim śmiechem i przekrzywiła lekko głowę w bok,uśmiechając się ciepło niczym słodka pięciolatka. - Oh, to mało istotne. Jestem pewna, że Demona będzie z tobą szczera i wyjawi ci swoje interesy. -wzruszyła lekko ramionami.

-A...ano... - no i niewidzialny "sznur uniemożliwiający mówienie" mocniej zacisnął się na jego krtani. Wbił wzrok w ziemię rozumiejąc jedno - znów wpakował się w tarapaty.

-A teraz chodź, nieopodal jest sympatyczna kawiarnia. Dają tam pyszną czekoladę. - mruknęła i złapała go za rękaw,ciągnąc chodnikiem.- Musisz się cieszyć życiem póki możesz - zachichotała.

-N-no dobrze... - mocno zarumienił się czyli odezwała się w nim alergia na kobiety. Ślizgał się na swych sandałach geta wydając mrożący krew w żyłach dźwięk podobny do drapania tablicy w szkole.
-R-Rukia-san... mogę iść sam. - powiedział czując kolejną falę rumieńców co go zalewała.

-No skoro tak - wyszczerzyła się, puszczając go jak na zawołanie i odwróciła się na moment, ażeby zerknąć na towarzysza. Kiedy tylko dostrzegła zarys rumieńców na jego polikach, powstrzymując się od śmiechu dodała.- Chyba przemarzłeś. - odwróciła się rozbawiona, idąc dalej.

Wpadł na pobliski słup od wielgachnego billboard'u.
-Itai... - jęknął z bólu i rękoma odepchnął się od tegoż słupa, podszedł do niej i zaczął iść równym krokiem z nią.
-Nie, nie... moje ubranie jest dość ciepłe. - był ubrany w czarne kosode i szarą hakamę. Miał takich kompletów dość dużo... tylko w innych kolorach na każdy dzień.

Czas lata powoli przemijał. Powietrze było ciężkie i gęste, a słońce lekko przytłumione. Gdzieś w oddali rozległo się echo gromu. Co pewien czas krople deszczu spadały na ulice.
Rozejrzała się beznamiętnym wzrokiem po ludziach chowających się pod parasolami i spieszących nie wiadomo dokąd.
Westchnęła cicho i potarła ręką czoło jakby chcąc odgonić złe myśli.
Zastanawiała się co jeszcze tu robi, wszyscy, których znała gdzieś wyparowali.
To miejsce stało się cmentarzyskiem wspomnień...
Zatrzymała się na chwilę, spojrzała jakby od niechcenia na witrynę sklepową. Po chwili przeniosła wzrok z powrotem na ulice. Obróciła się na pięcie i odeszła w sobie znanym kierunku.

Wyszedłem (można wyjść na ulicę? nieważne) tutaj.
Za mną szła Demona. Szedłem prosto, ona (bodajże) obok mnie.
W końcu wypaliłem.
- Ładna noc. Prawie jak Ty... - Zrobiłem rundkę oczami po gwiazdach, zatrzymałem się na niej. Przystanąłem na chwilę i ruszyłem dalej przed siebie. Zauważyłem, że nie mam ani okularów, ani kapelusza... jeśli kiedykolwiek je miałem.
Nagle wszystko zaczęło płonąć ogniem. Stanąłem. Przełknąłem ślinę. Zacząłem się mocno pocić, jakbym stał w płonącym piecu, otoczony tańczącymi płomykami ognia. Potarłem czoło. Zatoczyłem rundkę. Usiadłem, przetarłem oczy. Wstałem, spojrzałem dziwnie na Demonę.
- Dziwne. - Wysapałem.

Przyglądała mu się kątem oka, w końcu nie wytrzymała i wypaliła zanim ugryzła się w język.
- Dobrze się czujesz? Wyglądasz jakbyś się struł
Przerzuciła sobie katanę przez ramie i rozejrzała się po opustoszałej ulicy.

- O boże! - Krzyknąłem.
- Ty masz katanę! - Złapałem się za głowę.
Zmarszczyłem czoło.
- Znamy się?

- Nie mów, że znowu pamięć straciłeś...chyba nie chcesz przechodzić kuracji wymyślonej przeze mnie. troszkę bolesnej aczkolwiek skutecznej.
Miała na myśli pewien incydent z przeszłości kiedy to stukała go miotła po głowie by odzyskał utracona pamięć. W pewien sposób okazało się skuteczne, z czego była dumna.
Odchrząknęła.
- Co do katany, to w pewien sposób przypomina mi pewna małą dziewczynkę
Zamysliła się.

- Masz dziecko? - Spojrzałem na nią z otwartymi oczami.
Uśmiechnąłem się lekko i podrapałem po głowie. Chrząknąłem.
- Rukia? - Westchnąłem. - To ona jeszcze żyje? - Wyszczerzyłem się głupio.

- Nie mam dziecka, ty mnie w nie wrobiłeś...zresztą nieważne
Machnęła ręką jakby odganiała muchę.
- Rukia? gdzie?
Rozejrzała się.

Westchnąłem.
- Głupiutka jak zawsze. - Uśmiechnąłem się lekko. Spróbowałem ją objąć.

- No wypraszam sobie
Mruknęła.
Postukała go palcem w tors.

Uśmiechnąłem się lekko. Poza dziwnym atakiem przed chwilą i leżeniem w kawiarnii, nie przypominam sobie nic co mogłoby ubliżyć mojemu wyglądowi. Pomijam fakt, że pamiętam mało.
Spróbowałem ją pocałować.