Ulica

- Aha. To dobrze. Bo niecierpliwimy się. No i konkurencja rośnie... - Spojrzałem na Demonę. Zmrużyłem oczy. Może ze zmęczenia.
- Jeśli dobrze, pójdzie, ten tydzień będzie niesamowity. - Oparłem się o jakiś samochód. - Jeśli źle, będzie tak samo cholernie nudny jak poprzednie. A wtedy znikniemy. Tak to bywa.
Idziemy do domu? - Rzuciłem.

- Trochę więcej optymizmu... i jakbym wpadła w małe tarapaty, to pod moją nieobecność przejmij dowodzenie.
Poprawiła na sobie płaszcz.
- Do czyjego domu?
Wsadziła ręce do kieszeni.

- Nie wiem. Możemy iść do swoich domów, oddzielnie. Jeśli chcesz. Ja i tak zaraz chyba usnę... - Udałem, że nie słyszałem jej zdania mówiącego o : "przejmij dowodzenie"...

- Nadal nie mogę przywyknąć, że mam swój dom.
Podrapała się po głowie.
- Jest duży i pusty. Nie przepadam za nim.
Potarła ręka oczy, zmęczenie i jej zaczynało się dawać we znaki.

- Zniszcz go, sprzedaj, zlicytuj na cele charytatywne. Rozwiązań jest zawsze i wszędzie dużo, ale zawsze tylko jedno poprawne. - Zamyśliłem się. - Chociaż gówno prawda. Czasami jest wiele poprawnych rozwiązań, ale różne drogi i wnioski...

Mruknęła coś pod nosem, oparła się plecami o latarnię.
- Tylko mi jeszcze nie mów, co jest dobre a co złe... a tak po za tym...
Spojrzała na niego uważniej.
- Kupiłeś herbatę jak cię o to prosiłam? Bo zamierzam się wprosić do ciebie.

- Nie. - Prychnął. Podrapał się po policzku. Zarost.
- I nie kupię. - Ruszył w stronę swojego domu.

- Wejdę, choćby przez okno bezczelny człowieku.
Zaperzyła się ruszając za nim.

Było już ciemno, ale lekki przyjemny wiaterek muskał mą twarz kiedy usiadłem na ławeczce. Wyjąłem lizaka i zacząłem go ssać.
W głowie kłębiło mi się dużo myśli, słyszałem jeszcze głos ze słuchawki, słyszałem głos kobiety...
Co chwilę na mojej twarzy pojawiał się uśmiech, który zaraz ustępował zdumieniu, które nagle zamieniało się w złość. I tak w kółko.

Szła ulicą z rękoma w kieszeniach płaszcza, kopała leżąca przed nią puszkę po coli, robiąc przy tym sporo hałasu.

Spojrzałem na Demonę i kontynuowałem mimikację [wiem, nie ma takiego słowa].

Wzięła większy zamach i kopnęła puszkę tak, że prawie wleciała do pobliskiego kosza na śmieci. Ta jednak poturlała się na ulicę gdzie zmiażdżyło ja koło przejeżdżającego wozu.

Przewróciłem oczami i kontynuowałem ssanie lizaka.

Podeszła do ławki na której siedział Quim, nawet nie zdawała sobie sprawy z jego obecności, wzrok miała nieobecny. Usiadła obok niego wpatrując się w pobliska lampę z pustym wyrazem twarzy.

Wyjąłem z kurtki książkę dość małych rozmiarów i zacząłem czytać, ssąc lizaka.

Pacnęła się nagle ręką w czoło, mamrocząc coś pod nosem. Z tego bełkotu można było jedynie wyłapać pojedyncze słowa takie jak, obdzieranie ze skóry, niesubordynacja i klęska.

- Witaj Demono. - Powiedziałem cicho, przełykając ślinę. Wzrok miałem wbity nie w książkę, nie w nią, tylko w ziemię.

Podskoczyła wyrwana z własnych rozmyślań, zerknęła na bok i aż krzyknęła z wrażenia coś po rosyjsku. Wyciągnęła ręce, jakby chciała go udusić ale pohamowała się w pewnym momencie. Opanowała się i zapytała na tyle spokojnym głosem na ile ja było stać.
- Co masz na swoje usprawiedliwienie?

Nadal miałem wzrok wbity w ziemię.
- Jestem Twoim zastępcą. Nie pachołkiem do zadań idiotycznych. Dodatkowo posiadam uprawnienia, pozwalające mi wszakże na więcej od Ciebie.
Wbiłem wzrok w oczy Demony.
- Można by powiedzieć, że dla Ciebie jestem Bogiem.

- Uprawnienia, o jakich uprawnieniach znowu mowa?!
Podniosła się wstając i mierząc go nienawistnym spojrzeniem. Po chwili znowu siadła, na ostatnie słowa wręcz wybuchnęła śmiechem. Bogiem, a to ci dobry żart. Po chwili spoważniała.
- Jednak zignorowałeś moje polecenie, jak sobie wyobrażasz w ten sposób dalsze funkcjonowanie gangu?

- Jeśli Twe polecenia nadal mają igrać z regulaminem Templarsów, z moimi własnymi zasadami, to osobiścię odwiedzę radę i podyskutujemy o Twoim szefostwie. - Wyrzuciłem patyczek od lizaka, który był już bez lizaka, a który gryzłem od dłuższego czasu, do kosza.
- Nie chcę robić sobie z Ciebie wroga Demono, o nie. Ale Nie będę kradł jakichś głupich towarów w kominiarce. Nie jestem byle jakim złodziejaszkiem, jakim Ty byłaś zanim Fabian Cię nie naprowadził na słuszną drogę. A raczej słuszniejszą. A co do boskości i uprawnień - jestem tutaj aby kontrolować Twe poczynania, i w razie czego odebrać Ci Twe, uprawnienia. - Zrobiłem przerwę na głębszy wdech. Podrapałem się po szyi. Schowałem książeczkę do kieszeni. - Jesteś jak na razie testowana. Parę razy zaufaliśmy przeczuciu, nie rozsądkowi i to się nie opłaciło. Dlatego teraz jesteśmy bardzo, bardzo ostrożni.

Umilkła, nie wiedziała co odpowiedzieć. Teraz ona wbiła wzrok w ziemię, ten dzień nie należał do najszczęśliwszych.
- Wypadałoby mnie zapoznać z panującymi zasadami a nie na sam początek, oczekiwać jakiś cudów. Tym bardziej, że nie wyzbyłam się jeszcze poprzednich nawyków...zawodowych. Chciała pozałatwiać parę spraw, na swój własny stary sposób -mruknęła.

- I o to nam chodziło. Dostałem tylko wyraźny zakaz, ingerowania w Twoje... jak to nazwałaś... sposoby. Templarsom przyda się świeża krew. Same stare pryki tam są, na czele z Rodriguezem. - Uśmiechnąłem się. - Ale ode mnie tego o Rodriguezie nie słyszałaś! - Uśmiechnąłem się raz jeszcze.
- Nie ma co zapoznawać z zasadami. Rób swoje. Wszystkie wydatki jakie ponosimy w tym mieście są niczym. Rodriguez, jak i reszta rady potrafiłby je zakryć swoim własnym tyłkiem. Tym się tak akurat nie przejmuj. Rób tak, żeby było jak najlepiej. - Poklepałem Demonę po plecach.

Przed chwila chciała obedrzeć tego człowieka ze skóry a teraz... teraz była mu wdzięczna za te kilka słów otuchy. Od początku miała wielkie wątpliwości czy podoła sprostać temu zadaniu, jakim jest kierowanie mafią.
- Kim jest ten Rodriguez? - zapytała spoglądając na niego. Chyba wypadałoby by znała kilka ważniejszych osobistości.

- W sumie nie powinienem Ci na razie mówić. I nie powiem. Dowiesz się, jak Fabian uzna to za stosowne. - Odpowiedziałem spokojnie.