Ulica

Kątem oka ujrzałem lecący kamień, po czym w oddali zbliżającą się sylwetkę osoby. Położyłem odruchowo rękę na broni, i śledziłem ruchy tej postaci, wytężając wzrok.
Co chwilę także, rozglądałem się.

Nasunęła czapkę bardziej na oczy, wsadziła ręce do kieszeni i ruszyła w kierunku tej postaci. Nawet przez myśl jej nie przeszło, że ten ktoś może być niebezpieczny.

Wyrzuciłem papierosa do kosza, nie odrywając wzroku od nadchodzącej osoby.
Coraz silniej wytężałem wzrok, a kiedy to robiłem, coraz mniej widziałem.
Zamknąłem oczy na chwilę, po czym szybko je otworzyłem.
Chyba za dużo pracy.

Zatrzymała się przed Fabianem, uśmiechając się.
- Nie boisz się tu tak samemu przebywać po zmroku?
Przysiadła się do niego.
- Ostatnio nie jest bezpiecznie, po mieście krąży jakiś szalony morderca.

Uspokoiłem się od razu i wypuściłem z ust powietrze.
- Boję. - Ruszyłem lekko kącikami ust do góry.
- Zastanawiało mnie jedno... a raczej, zastanawia... a wręcz - zaskoczyło mnie... w ogóle nie zdziwiłaś się na śmierć Quima, w ogóle Cię ona nie... zaintrygowała... - Mówiłem patrząc się na wprost.

- Mając mnie przy sobie możesz czuć się bezpiecznie.
Założyła ręce za głowę opierając się o oparcie ławki.
- Ależ zaintrygowała, ale nie dałam tego po sobie poznać. Czasami wolę pozostawać za maską obojętności.
Zmrużyła oczy.
- Poszlajałam się po różnych dziwnych zakątkach w nadziei, że może się czegoś dowiem o tych dziwnych morderstwach. Niestety jak na razie niczego konkretnego się nie dowiedziałam.

- Właśnie o to miałem się Ciebie zapytać. - Westchnąłem.
Chrząknąłem.
Dobyłem broni i wycelowałem w Demonę.

- Fabian...c-co ty robisz?
Spojrzała na niego zaskoczona nie śmiąc nawet drgnąć.

- Sprawdzałem tylko jak zareagujesz.
Schowałem broń i palcem prawej dłoni narysowałem w powietrzu poziomą kreskę.
- Minus, Demona, minus. - Zaśmiałem się bezgłośnie.

Uderzyła go lekko w ramię.
- Takich żartów się po tobie nie spodziewałam.
Mruknęła krzyżując ręce na piersi.
- Czemu niby to miało służyć?

- To nie był żart. - Puknąłem ją lekko w ramię i się uśmiechnąłem.
Spoważniałem.
- Powinnaś jakkolwiek zareagować. Ktoś inny nie dałby Ci szansy.

Wzruszyła ramionami.
- Mówimy tu o tobie a nie kimś innym.
Zerknęła na niego kątem oka.
- Jeśli będziesz chciał mnie kiedyś zabić to masz pewność, że się nie będę broniła... ja, nie potrafiłabym cie skrzywdzić...
Przełknęła głośno ślinę i spojrzała w niebo.

Westchnąłem.
- Naprawdę nie masz żadnych podejrzeń, co do Tych... morderstw? - Rzuciłem.
- No i jak... interesy?

- Niestety nie, nie mam nawet podejrzeń co do znanych mi osób...
Przymknęła oczy i wypuściła powietrze z ust z cichym świstem.
- A tobie nie przychodzi nic do głowy?

- Może coś przychodzi. - Podrapałem się po policzku.
- Ale to nie czas i miejsce.

- byłoby jednak miło gdybyś podzielił się jednak swoimi myślami. Każda wskazówka będzie cenna.
Przygryzła lekko wargę.

Machnąłem ręką na Demonę.
- Zimno i późno. Idziemy gdzieś?

Westchnęła cicho.
- Nie przeszkadza mi mroźne powietrze, ale jak chcesz to możemy zmienić lokację
Mruknęła przeciągając się.

- W sumie to jestem trochę spiący... po dzisiejszym dniu. - Zerknąłem na Demonę. Schowałem okulary do pudełeczka i wsadziłem do kieszeni. Uśmiechnąłem się lekko do niej. Wstałem z ławki i złapałem ją lekko za rękę.

Podniosła się z ławki.
- Hm, zdaje się, że nadal nie masz gdzie nocować.
Spojrzała na niego, trzymając jego dłoń.
- Mój dom stoi dla ciebie otworem.
Uśmiechnęła się lekko.

Trzymając jej dłoń, ruszyłem wraz z nią ku jej mieszkaniu.

Przyszedł na uliczkę z tego co było widać po drodze - dość znaną uliczkę... wręcz pełnej życia jak Shibuya-ku. Co chwilę kombinował jak się dodzwonić do Demony. Przeklęta technologia. Za dużo tego nawału nowoczesności jak dla niego... Japonia. Niegdyś pełna kultury, tradycji, uprzejmości a teraz? Kolejne skupisko amerykańskiej propagandy. I tutaj też jest tak. Chociaż nie był pewien czy była tu jakakolwiek kultura wcześniej... co chwilę słyszał jakieś bluzgi.
-Kuso! - zaklnął o mało co nie przewracając się o podstawioną nogę przez jakąś dziewczynkę. Nie, nie dziewczynkę. A początkującą dupodajkę... Ruszył dalej powoli krocząc przed siebie.

Rukia wyszła właśnie zza zakrętu z lizakiem w ustach, mamrocząc coś pod nosem. Wzrok miała utkwiony w czubkach swoich trampków,całkowicie ignorując otaczających ją ludzi. I wtedy właśnie wpadła prosto na nauczyciela. Odskoczyła jak poparzona i zgromiła go wzrokiem.-No i jak chodzisz? - zapytała z błahym uśmiechem na ustach.

-E-eh? - przekrzywił głowę na bok i spojrzał na nią. Ano tak, to jedna z jego uczennic, która zapewne też uważa Nozomu za dziwadło. Pewnie zaraz mocniej zostanie utwierdzony w tym przekonaniu... Spojrzał na nią krytycznym wzrokiem, ściskając walizkę w dłoni.
-Mhm... czyżby Rukia-san?

Wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu. - Skąd wiesz?- zapytała podejrzliwie, acz z nutą rozbawienia w głosie. Położyła dłonie na biodrach, obserwując go bacznie.