Staw

Przyszła do parku, kierując się pod jedno z jej ulubionych drzew. Wdrapała się po gałęzi i przysiadła, opierając plecami o pień. Burknęła coś pod nosem, krzywiąc się nieco na powiewy chłodnego wiatru. Zawiesiła na gałęzi plecak, przyglądając mu się bacznie na wypadek gdyby miał zaraz spaść.

***

Dziewczyna obudziła się i najzwyczajniej w świecie zdzieliła się dłonią po głowie. No tak, cudownie. Jak zwykle zasnęła na drzewie i całe szczęście, że zębami nie zaryła w ziemie. Burknęła coś, łapiąc w dłoń plecak i zeskoczyła, kierując swoje kroki alejką w stronę jednej z ulic.

Przydreptała nad staw, krocząc leniwym krokiem wzdłuż brzegu. Oblizała machinalnie spierzchnięte wargi i zadarła brodę ku górze, wzrok przenosząc na niebo. Burknęła coś mało zrozumiale pod nosem.

Idąc wzdłuż ścieżki, zatrzymała się na małym mostku. Oparła rękoma o barierkę i spojrzała na wodę wpatrując się w mętną toń.

Zobaczyłem dziewczynę. Odpowiadała rysopisowi. To dziwne, smutne wręcz. Nigdy nie widziałem bossa maffi - dziewczyny, młodej. Raczej ładnej, no ale właśnie - nie widziałem tej kobiety na żywo.
Wsadziłem dłonie do kieszeni i spokojnym krokiem podmaszerowałem do mostka. Nie patrzyłem bezpośrednio na nią, udawałem zainteresowanie drzewami, niebem, gwiazdami...

Przycupnąłem w pewnej odległości od Otto i Demony.
Dokładnie rzec biorąc usiadłem wygodnie na ławeczce, wyjąłem komórkę i zacząłem sobie na niej pikać, spoglądając na nich.

Nawet nie zwróciła uwagi na mężczyznę nieopodal. Zbyt zajęta była własnymi myślami. Ziewnęła zakrywając dłonią usta.

Zmrużyłem oczy. Przejechałem dłonią po ustach, kącikach, podbródku, potem po szyi.

Podszedłem do dziewczyny, oparłem się o barierkę tyłem, plecami, podtrzymując się łokciami.

- Można wiedzieć, co jest powodem pani... zamyślenia? - Postarałem się powiedzieć jak najlżejszym, ale najgłębszym głosem. - Jest już późno, a to niebezpieczne okolice... - Przełknąłem ślinę dość głośno. Automatycznie, kiedy wspomniałem o "niebezpiecznych okolicach". Westchnąłem.

Nie odrywając wzroku od wody mruknęła.
- Nie pański interes.
Przeczesała ręką włosy.
- I proszę się tak o mnie nie martwic, poradzę sobie
Zastanawiała czemuż to zawsze musi sie jakiś człowiek napatoczyć udając dobrego opiekuna. Tani chwyt niczym z tandetnego filmu o tematyce podrywu.

Zamknąłem oczy, w momencie kiedy dziewczyna mówiła, jak i w momencie, kiedy tego nie robiła.
Uśmiechnąłem się lekko.
- Nie udaję dobrego opiekuna. - Wyjąłem odznakę detektywa.
- Jestem detektywem na potrzebach policji. Tym nowym, jeśli pani słyszała. Tam siedzi mój kolega - wskazałem palcem na Alexa siedzącego na ławce nieopodal - który czeka, aby panią aresztować. - Przełknąłem ślinę.
- I proszę nie zastanawiać się, w jaki sposób wiedziałem o "dobrym opiekunie". - Uśmiechnąłem się, patrząc się w dal.

Wzdrygnąłem się, kiedy zobaczyłem, że Vogel wskazał na mnie. Udałem, że niczego nie widziałem i dalej pikałem.

Spojrzała w miejsce w które wskazywał i parsknęła śmiechem, ale zaraz się opanowała. Zaskakujące, że tym razem wysłali na nią tylko dwie osoby i żadnego oddziału specjalnego. Odwróciła się do niego przodem, krzyżując ręce na piersi.
- Aresztować? Ciekawe za co niby.
Na jej twarzy zagościł kpiący uśmiech.

Uśmiechnąłem się gardząco, wręcz pogardliwie.
Westchnąłem. Zamknąłem oczy na chwilę.

- Nie jest potrzebny mi oddział. - Uniosłem jedną brew do góry, lewą, dokładnie rzec biorąc.
- Trochę źle to ująłem. Nie chcemy Cię aresztować. Jesteś tylko podejrzana o morderstwo. - Powiedziałem, i zacząłem przyglądać się reakcji dziewczyny.

- Żadna mi nowość, ciągle się mnie czepiacie.
Mruknęła ziewając.
Schyliła się podnosząc mały kamyczek, bawiła się podrzucając go w dłoni.
- to ktoś znany?

- Dziwne. - Mruknąłem do siebie, tak cicho, że prawie sam nie usłyszałem tego słowa.
Powiodłem oczami po nieboskłonie.
- A jak myślisz? - Oczy mi się dziwnie zaświeciły.

- Tyle osób przewinęło mi się w życiu, że spokojnie mogłabym nazwiska wymieniać przez 3h
Nie przerywała zabawy

- Aż tylu osób nie lubisz? - Pogładziłem się po podbródku.

Wrzuciła kamień do wody.
Milczała, nie widziała sensu kontynuowania rozmowy. Nie znosiła owijania w bawełnę. Zaczęła szperać w kieszeni szukając czegoś.

Cmoknąłem.
Zmrużyłem na chwilę oczy.
Nic.
Zmrużyłem je ponownie, i ponownie.
Nic.
Na mej twarzy zarysowało się zdegustowanie.
- Nie słyszałaś co się stało w siedzibie niesławnego Fabiana Alberta McCarthy'ego? - Powiedziałem jakby do powietrza, będąc wpatrzonym w niebo.

- Nie
Odpowiedziała krótko, kontynuując poszukiwania, aż znalazła parę monet.

- I wcale, ale to wcale Cię to nie interesuje? - Zrobiłem lekko zdziwioną, lekko znudzoną minę.
- No cóż. Nie każdy ma zaufanych przyjaciół. - Uśmiechnąłem się lekko sam do siebie, a krew zaczęła we mnie krążyć jakby szybciej.

- Jakoś nie kwapisz się by mi to powiedzieć
Spojrzała mu w oczy.

- Nie zadajesz pytań, nie dostajesz odpowiedzi. Nie jestem wyrocznią, nie wiem co chcesz wiedzieć. - Zaśmiałem się bezgłośnie, jak dr Frankenstein po ożywieniu potwora, ale z wyłączoną fonią.
Oblizałem wargi, uśmiechnąłem się ponuro.
- Powinnaś sama wiedzieć, podobno byłaś z nim blisko.

Przewróciła oczami. Powoli traciła cierpliwość. Nie było jej parę tygodni i juz musi być na tip top z wszystkimi wiadomościami.
- No to co się wydarzyło?

Westchnąłem.
- Nie chodzi o to, żebyś wiedziała wszystko na biężąco. - Podrapałem się po szyi, lekko się zamyślając.
- Ale powinnaś wiedzieć, że Twój... biznesowy - wykonałem gest cudzysłowia w momencie mówienia słowa "biznesowy" - partner zniknął. Policja mówi, że to samobójstwo, albo morderstwo stylizowane na samobójstwo. - Wciągnąłem mocno powietrze i patrzyłem nadal w dal.

-A...hm... zniknął
Przerwała na chwilę. Nie podobał jej się ten człowiek, coś było z nim nie w porządku.
Przemknęło jej przez głowę słowo jakie niedawno wypowiedział. Wyrocznia.
Skupiła się jednak teraz na najważniejszym.
- Więc, zniknął jak to mówisz i podejrzewacie zabójstwo? Oraz oczywiście mnie w to wplątaną
Odgarnęła grzywkę z czoła