Salon

Przez chwilę zastanawiał się jak z tego wybrnąć. Wyszedł z tego jeden wniosek - NIJAK. Teraz musi babrać się w takich... interesach. Włożył paczkę do walizki jak to miał w zwyczaju pakować wszystko co się da właśnie tam.
-Co gdy skończę?

-To dostaniesz kolejne zlecenie.
Założyła nogę na nogę i bez ceregieli wyciągnęła swoją katanę. Zaczęła polerować ostrze szmatką.
- Napijesz się czegoś?
Zerknęła na niego kątem oka.

-Zrozumiałem. - odparł krótko i niepewnie spojrzał na nią po czym przyszło mu do głowy.
-Ano poproszę... Czy otrzymam broń aby na wszelki wypadek się obronić? - odpiął stójkę, bo czuł się jakbym ktoś go dusił.

- Zależy jaką preferujesz. Jeśli nie znasz się na strzelectwie to głupotą byłoby brać broń palną.
Wezwała lokaja.
-Herbata, kawa czy coś mocniejszego?

-Poproszę herbatę... zwykle piję zieloną ale zwykłą nie pogardzę. - odparł spokojnie z zamkniętymi oczami. Znów zaczął bujać się na bogach szeroko uśmiechając się sam do siebie widząc zamkniętymi oczami lata treningów kendō.
-Wolę broń białą. - odparł w końcu i otworzył oczy dalej z tym uśmiechem.

- Jaką konkretnie?
Przyjrzała się ostrzu miecza i schowała go na miejsce a szmatkę włożyła do kieszeni płaszcza.
Lokaj przyniósł dwie herbaty i postawił na stoliku.

-Oczywiście japońską stal. - odparł nie patrząc na jej miecz. Spojrzał na sufit i mruknął cicho "Dziękuję" do lokaja.
-Katana jest dla mnie za długa i nie mogę jej schować... hmm... żeby kogoś zabić (jeśli będzie trzeba) to wystarczy mieć krótką niewidoczną broń. Więc... myślę że tantō byłoby odpowiednie dla mnie.

Wsypała płaską łyżeczkę cukru, zamieszała i upiła łyka ciepłego napoju.
- Umówmy się tak, jeśli wykonasz dobrze pierwsze zadanie. Sprowadzę dla ciebie to tantō.
Odparła spokojnie delektując się dalej herbatką.

Ukłonił się nisko i sięgnął po herbatę. Odwyk słodyczowy trwa więc nie wsypał choćby jednego kryształka cukru. Szybko wypił napój jednym haustem i spojrzał krytycznym wzrokiem na kobietę... czekając na jakiś ciekawy temat.

A ona milczała, nie widziała potrzeby odzywania się. Nie, dopóki nie skończy pić. Nabrała ostatnio taki dziwny zwyczaj.
Utkwiła w nim jednak badawcze spojrzenie.

Zaczął cicho nucić dość depresyjną piosenkę, aczkolwiek przetłumaczoną na angielski bo jakoś musiał ćwiczyć język, co nie?
-"They’re only “fairly embarrassing” things
I don’t want to look back at my self, and life..."

Z brzękiem odstawiła szklankę na stół i poderwała się jak oparzona przypominając sobie o pewnej sprawie.
- Jasna cholera!
Założyła na siebie pospiesznie płaszcz, chwyciła gościa za ramię i wyprowadziła przed dom.
-Powinieneś już wracać do siebie, tak
Obejrzała się za siebie, potem spojrzała na ochroniarza idącego przez ogród. Przestąpiła parę kroków w przód, potem się cofnęła i uderzyła ręką w czoło.
- No tak...
Burknęła do siebie i pośpiesznie opuściła to miejsce.

-A-ach... no dobrze... - tylko tak naprawdę nie miał gdzie iść do siebie... chyba że schody przy wejściu do szkoły się liczą. Kto wie? Szybko, raczej pośpiesznie opuścił dom. Szybko zadzwonił po jakiegokolwiek taksówkarza. Nic.
-Zero zasięgu? - zapytał sam siebie i spojrzał na ekran "out of order" krócej, łatwiej mówiąc - rozładowała się, więc nie mając innego wyboru ruszył przed siebie w kierunku miasta dalej śpiewając sobie.
-"On back streets and highways, I take shelter from the rain
In the wintry bleakness that pierces into my chest at the ribs,

My footprints make themselves step by step
On a continuing road of only rows of “worthless mounds”."

Przyszedłem tutaj. Drzwi lekko skrzypiały. Trochę pajęczyn. Dawno tutaj nie sprzątałem. Westchnąłem. Podrapałem się w szyję.
Posnułem oczami po pokoju. Przeczesałem włosy, zdjąłem marynarkę i rzuciłem ją na sofę. Niechcący ręką zwaliłem sobie okulary, które upadły na ziemię.
Ups.
Znów przeczesałem dłonią włosy.
Przełknąłem ślinę. Podszedłem do okna, oparłem się o parapet.
- W tym cholernym mieście nie ma żadnego fajnego mostu? W filmach zawsze jest tak pięknie... Idziesz na most, udajesz, że chcesz skoczyć... Podchodzi piękna dziewczyna... i tak dalej. - Zacząłem gadać sam do siebie. Trochę mi chyba odwaliło od tej samotności. Zadzwoniła komórka. Bez zerkania kto to wyłączyłem ją.
Usiadłem na sofie. Zrobiłem ruch dłonią... w kierunku broni. Leżała na stoliku. Wziąłem ją do ręki.
Odbezpieczyłem.
Zerknąłem na zegar.

/odgłos wystrzału.

[...]

- Hm. - Westchnąłem.
Podrapałem się po karku. To dziwna sprawa, zajebiście dziwna. W mieście nie działo się nic od paru miesięcy i nagle taki wielki klops. Zero poszlak, zero czegokolwiek. Kątem oka spojrzałem na wchodzących przez drzwi ludzi...

- Mam dziwne wrażenie, że coś jest tutaj nie tak! - Wykrzyknąłem jak to robią święcie przekonani o swojej mądrości detektywi.

- Jak na to wpadłeś, mózgowcu? - Skrzywiłem się. Wstałem, gdyż kucanie trochę zmęczyło moje stawy. Wciągnąłem powietrze, dość głośno, jeszcze głośniej je wypuszczając. Zmrużyłem oczy i zacząłem przyglądać się pracy tych wszystkich ludzi, którzy tutaj są. Skinąłem na jakiegoś faceta, podszedł i podał mi notes.
- Fabian McCarthy, lat... 37... blablabla... - Przerwałem na chwilę.
- Ciała nie stwierdzono. - Pogładziłem się po podbródku. Schowałem notes do kieszeni. W momencie kiedy przetarłem oko i wyprostowałem szyję przed sobą zobaczyłem... "Detektywa", którego mi przysłano i jego... bodajże pomocnika.
- Indianin? Przyprowadziłeś mi indianina? Boże...

Uśmiechnąłem się. Skinąłem głową. "Indianin" zrobił ruch wprzód i podał rękę facetowi przede mną. Ten jednak nie zareagował.
- Podobno potrzebujecie niekonwencjonalnych rozwiązań. Ja nim jestem. Mój kolega także. - Uśmiechnąłem się ponownie.

Zrobiłem zniesmaczoną minę.
Zignorowałem ich. Założyłem białe rękawiczki. Podszedłem do sofy, klęknąłem.
- Dziwne. Jest krew. Jest pistolet. Są odciski. Wszystko jest. Nawet przesunięte poduszki i smutny piesek. Brakuje mi tylko ciała.

- Myślisz, że sobie gdzieś poszło? - Poklepałem "indianina" po ramieniu i odesłałem go do domu. Powiedziałbym rezerwatu, ale to przekroczyłoby granice dobrego smaku.

- Moje martwe ciało pewnie by sobie poszło słysząc Twoje żałosne żarciki. - Wstałem.
- Albo gość - nomen omen jeden z największych mafiozów świata żyje. Albo... - Rzuciłem spojrzeniem w gościa. - Albo jego ciało porwali kosmici, którzy chcą z niego zrobić nadczłowieka, który będzie sprzedawał prochy ze zdwojoną szybkością aby nas zadurzyć aby kosmici mieli większe szanse w podbiciu nas. - Wypowiedziałem te farmazony na jednym tchu.
- Jak sądzisz?

- Druga wersja jest bardzo prawdopodobna i kusząca, jednak oscyluję przy tej pierwszej. - Uśmiech nie schodził mi z twarzy. Podszedłem bliżej niego.
Wyciągnąłem rękę. - Otto Vogel. Dokładnie to Otto Didi Vogel, jednak Didi brzmi trochę...

- Pedalsko? - Wtrąciłem. - Po Twoim kolczyku sądzę, że to imie powinno być Twoim pierwszym. Pasuje jak ulał. Zdjąłem rękawiczki, schowałem je do kieszeni i podszedłem do psa. Przyjrzałem mu się. Sam nie wiem po co.

- Ta... - Pstryknąłem palcami aby ukryć zażenowanie wywołane faktem braku podania dłoni mi przez...
- Alexander van Rene. 28 lat. Urodzony w... - Przerwałem.

Spojrzałem na niego znacząco.
- Nie wiesz gdzie. Jesteś słabym detektywem. Pewnie dlatego Cię tutaj przysłali. Taka przeciwwaga do mnie... - Uśmiechnąłem się lekko, prawie niezauważalnie.
- Tak czy inaczej. Nawet jeśli pan McCarthy chciał udać samobójstwo i zniknąć, ciało samo by niewyparowało. Możemy uznać, że kogoś poprosił o zabranie je gdzieś - co uważam za głupie... Zmienił plany w połowie... Albo sam nie wiem. Skąd krew?