Salon

-Spadaj - burknęła, odganiając ją dłonią. Podreptała do salonu z którego słychać było głos pana domu i oparła się plecami o ścianę patrząc na niego z rozbawieniem.
-Ależ ja cię dawno nie widziałam - stwierdziła z udawanym zachwytem, wkładając dłonie do kieszeni spodni.

Mężczyzna podniósł się do pozycji siedzącej i spojrzał na nią obojętnie.
- Ja ciebie też, ale jakoś tak... nie tęskniłem. Ale... lepsze to niż nic. Zawsze jakaś odmiana, nie? Jak chcesz to idź do kuchni i się poczęstuj czymkolwiek. Wczoraj Manuela zrobiła zakupy.
Kobieta uśmiechnęła się na dźwięk swojego imienia i zaczęła zamiatać podłogę.
- Naniosła tyle błota, a ja... Niech ją diabli. - mówiła pod nosem po portugalsku.
Micos uśmiechnął się na te słowa.

Wywróciła oczami. No patrzcie, a wczoraj się nie załapała na świeże jedzonko. Związała włosy w kiepską kitkę rozglądając się ponuro.
-Co to się stało, że zastałam cię w domu? - mrukneła, przenosząc na niego wzrok.

- Nie mam co robić, więc... została mi telewizja. A ty? Co tu robisz?

-Zwiedzać przyszłam - mruknęła jedynie i ciągnąc niechlujnie plecak po podłodze podlazła do kuchni. Z lodówki wyciągnęła sobie i tym razem jogurt, który otworzyła, wywalając tym samym zamknięcie do kosza na śmieci. Już miała tą kuchnie jako tako obcykaną.
-Ta twoja gosposia mogłaby na przyszłość kupować brzoskwiniowe - burknęła, upijając jogurtu malinowego.

- Zapamiętam - mruknął. - Skoro przychodzisz tu zwiedzać, to może ja kasę biletową tu ustawię, co?
Nalał sobie do szklanki whiskey
- Chcesz, czy jesteś abstynentką?

Spojrzała na butelkę. Abstynentka? Też mi coś. Zastanawiając się przez chwilę, stwierdziła, że jednak nie ma ochoty na alkohol. Opadła na jeden z foteli upijając jogurtu.
-Nie, nie chcę - mruknęła w odpowiedzi, biorąc w dłoń pilota.

- Ej, oglądam to! - wykrzyknął.
Manuela zniknęła z salonu, a po chwili przez pokój przeszła dwójka członków gangu, która wyszła z budynku.
- A ci co? - spytał pod nosem.

Odprowadziła wzrokiem dwóch ludzi i uniosła jedną brew i znów upiła jogurtu. Przeniosła wzrok na Micosa.
-Ale ja tego nie zamierzałam oglądać - mrukneła, przerzucając dalej programy.

- O! Zostaw mecz!
Upił łyk trunku i położył się znów na kanapie, kładąc stopy na jej kolanach.
- Zostaniesz moją poduszką osobistą - stwierdził chamsko.

Spojrzała na niego z obrzydzeniem i zrzuciła jego nogi z kolan.Odstawiła jogurt na stół i przełączyła program z czystej złośliwości.
-Zrób tak jeszcze raz, a mogę pozbawić cię twoich osobistych zębów - burknęła, mrużąc powieki.

- To nie.
Mężczyzna wstał i spojrzał na telewizor obojętnym wzrokiem.
- Ja mam coś do roboty. Rozgość się, jeśli chcesz. Chłopcy, jakby co, są ciągle na miejscu, więc jeśli coś ci przyjdzie do głowy to... wiesz.
Micos wziął płaszcz, szalik i rękawiczki, po czym wyszedł z mieszkania.

Wystawiła za nim język i przeciągnęła się leniwie. Wyłączyła telewizor i zaczęła się przechadzać po pokoju, przeglądając co raz zawartości szafek.

Spojrzała na człowieka i wykrzywiła usta w ironicznym uśmiechu.
-Co się gapisz obdartusie ? - warknęła, opierając się plecami o ścianę.

-Jeszcze czego - prychnęła, również krzyżując ręce na piersi.
-Żeby to jeszcze stąd było co wynieść. Czy ty przypadkiem nie masz innych zajęć na głowie? Obijasz się jedynie siedząc tutaj - dodała po chwili z niesmakiem, kręcąc nieco głową.

-Hym, pokój gościnny. - dziewczyna mruknęła pod nosem i uśmiechnęła się mimowolnie. Złapała za plecak i udała się korytarzem szukając owego pomieszczenia.

Odwróciła się na pięcie i zamachnęła się. Przywaliła mężczyźnie plecakiem w brzuch.
-Wynocha już- burknęła, krzywiąc się. Złapała za klamkę pierwszych lepszych drzwi.

Wszedł do środka ożywiony. Strażnik wskazał mu głową gdzie szukać Rukii i dalej oglądał mecz. Micos ruszył schodami na górę, w stronę swojej sypialni, skąd dobiegały krzyki Manueli.

Rukia podlazła leniwym krokiem pod drzwi. Nacisnęła klamkę i burknęła coś pod nosem. Czyżby znów zamknięte? Nie, nie chciało jej się dzisiaj bawić. Podniosła jakiś kamień z ziemi, którym cisnęła w pobliskie okno. Naciągnęła rękaw na jedną dłoń i pousuwała zbędne kawałki szkła, po czym spokojnie przecisnęła się do środka. Opadła na kanapę, kładąc się na plecach. Przyłożyła do twarzy poduszkę i wydarła się. Całe szczęście, materiał tłumił wrzask.

Zszedłem do salonu wolnym krokiem, ubrany w brązowy płaszcz i z papierosem w ustach. Wypadł mi, gdy na kanapie dostrzegłem postać śpiącej Rukii. Wrzasnąłem.